- آه
آخ، وای، آوخنفس بلند که از درد یا شادی از سینه برآورندبرای مثال گر بود در ماتمی صد نوحه گر / آه صاحب درد آید کارگر (عطار - ۳۷۸)
معنی آه - جستجوی لغت در جدول جو
- آه
آوازیست که برای نمودن درد و رنج و الم و اسف و تلهف و اندوه از سینه برآرند، آوه، آوخ، وای، آخ، اه، دردا، افسوس، باد، باد سرد، دم سرد:
آه از این جور بد، زمانۀ شوم
همه شادی ّ او غمان آمیغ،
رودکی،
چو بهرام گفت آه مردم، ز راه
برفتند پویان به نزدیک شاه،
فردوسی،
بپیچید از آن پس یکی آه کرد
ز نیک و بد اندیشه کوتاه کرد،
فردوسی،
از این کار دل تنگ شد شاه را
همی هر زمان برکشید آه را،
فردوسی،
شغاد از پس زخم او آه کرد
تهمتن بر او درد کوتاه کرد،
فردوسی،
یکی دشنه زد بر تهیگاه شاه
رها شدبزخم اندر، از شاه آه،
فردوسی،
نگه کرد افراسیاب آن بدید
یکی آه سرد از جگر برکشید،
فردوسی،
ابا ناله و آه و با روی زرد
به پیش فریدون شد آن نیکمرد،
فردوسی،
خروشیدن و ناله و آه بود
بهر برزنی ماتم شاه بود،
فردوسی،
چو بشنید زوزن، دم اندرکشید
یکی آه سرد از جگر برکشید،
فردوسی،
چو رستم به نزدیک توران رسید
پشیمان شد آه از جگربرکشید،
فردوسی،
سیاوش چو رخسارایشان بدید
ز دل باز آه دگر برکشید،
فردوسی،
مر آن درد را راه چاره ندید
بسی آه سرد از جگر برکشید،
فردوسی،
بس اشک شکّرین که فروبارم از نیاز
بس آه عنبرین که بعمدا برآورم
لب را حنوط زآه معنبر کنم چنانک
رخ را وضو ز اشک مصفا برآورم،
خاقانی،
شب نباشد که آه خاقانی
فلک چنبری نمی شکند،
خاقانی،
گر بود در ماتمی صد نوحه گر
آه صاحب درد را باشد اثر،
عطار،
تا ز تحسر مرا نباید گفتن
آه که برگل نهاد یار بنفشه،
رفیع الدین مرزبان فارسی،
پیرزن نیم شب که آه کند
روی هفت آسمان سیاه کند،
اوحدی،
آهی کن و زین جای بجه گرد برانگیز
کخ کخ کن و برگرد و بدر، برپس ایزار،
حقیقی صوفی (تحفهالاحباب اوبهی)،
گفتمش پوشیده رخ مگذر به آه کاتبی
گفت هرجا باد باشد شمع را پنهان کنند،
کاتبی،
و این کلمه میان فارس و عرب مشترک است،
- آه در بساط نداشتن، هیچ نداشتن، بالتمام مفلس بودن، فاقد مال و دارائی بودن،
- آه در جگر نداشتن (نبودن کسی را)، سخت فقیر و بی چیزبودن:
آن پیرگشته را که نبد آه در جگر
آروغ امتلا زند اکنون ز خوان شکر،
کمال اسماعیل،
، دم، نفس
آه از این جور بد، زمانۀ شوم
همه شادی ّ او غمان آمیغ،
رودکی،
چو بهرام گفت آه مردم، ز راه
برفتند پویان به نزدیک شاه،
فردوسی،
بپیچید از آن پس یکی آه کرد
ز نیک و بد اندیشه کوتاه کرد،
فردوسی،
از این کار دل تنگ شد شاه را
همی هر زمان برکشید آه را،
فردوسی،
شغاد از پس زخم او آه کرد
تهمتن بر او درد کوتاه کرد،
فردوسی،
یکی دشنه زد بر تهیگاه شاه
رها شدبزخم اندر، از شاه آه،
فردوسی،
نگه کرد افراسیاب آن بدید
یکی آه سرد از جگر برکشید،
فردوسی،
ابا ناله و آه و با روی زرد
به پیش فریدون شد آن نیکمرد،
فردوسی،
خروشیدن و ناله و آه بود
بهر برزنی ماتم شاه بود،
فردوسی،
چو بشنید زوزن، دم اندرکشید
یکی آه سرد از جگر برکشید،
فردوسی،
چو رستم به نزدیک توران رسید
پشیمان شد آه از جگربرکشید،
فردوسی،
سیاوش چو رخسارایشان بدید
ز دل باز آه دگر برکشید،
فردوسی،
مر آن درد را راه چاره ندید
بسی آه سرد از جگر برکشید،
فردوسی،
بس اشک شکّرین که فروبارم از نیاز
بس آه عنبرین که بعمدا برآورم
لب را حنوط زآه معنبر کنم چنانک
رخ را وضو ز اشک مصفا برآورم،
خاقانی،
شب نباشد که آه خاقانی
فلک چنبری نمی شکند،
خاقانی،
گر بود در ماتمی صد نوحه گر
آه صاحب درد را باشد اثر،
عطار،
تا ز تحسر مرا نباید گفتن
آه که برگل نهاد یار بنفشه،
رفیع الدین مرزبان فارسی،
پیرزن نیم شب که آه کند
روی هفت آسمان سیاه کند،
اوحدی،
آهی کن و زین جای بجه گرد برانگیز
کخ کخ کن و برگرد و بدر، برپس ایزار،
حقیقی صوفی (تحفهالاحباب اوبهی)،
گفتمش پوشیده رخ مگذر به آه کاتبی
گفت هرجا باد باشد شمع را پنهان کنند،
کاتبی،
و این کلمه میان فارس و عرب مشترک است،
- آه در بساط نداشتن، هیچ نداشتن، بالتمام مفلس بودن، فاقد مال و دارائی بودن،
- آه در جگر نداشتن (نبودن کسی را)، سخت فقیر و بی چیزبودن:
آن پیرگشته را که نبد آه در جگر
آروغ امتلا زند اکنون ز خوان شکر،
کمال اسماعیل،
، دم، نفس
- آه
پسوند اه، حرفی است که در آخر بعض کلمات درآید و حکایت از حسرت و تألم و استغاثه و توجعکند، و در این صورت در اول کلمه نیز ’وا’ درآرند: وادیناه، واحمزتاه، وامحمداه، وااسلاماه، واشریعتاه، واشنعتاه، وافضیحتاه، واحسرتاه، واقلّه صبراه، واویلاه، و بجای آه گاهی، آ (ا) نیز آید: واحسرتا، چنانکه بجای وا، یا: یاحسره (تا) علی العباد، و در این کلمات الف را الف ندبه گویند و ها را علامت وقف شمارند
- آه
نام قریه ای بناحیۀ دماوند، و آبهای معدنی بسیار بدانجا هست
- آه
کلمه ایست که برای نشان دادن درد رنج اسف و اندوه گویند آوه آوخ آخ وای، باد باد سرد دم سرد، دم نفس. یا آه در بساط نداشتن، هیچ نداشتن کاملا مفلس بودن، یا آه در جگر نداشتن، سخت فقیر و بی چیز بودن
- آه ((صت.))
کلمه ای است که برای نشان دادن درد، رنج، اسف و اندوه به کار می برند، آوه، آوخ، آخ، وای
آه در بساط نداشتن: کنایه از از هر گونه امکان مالی محروم بودن
آه در بساط نداشتن: کنایه از از هر گونه امکان مالی محروم بودن
- آه
آوخ، افسوس، حیف، دریغا، وای، دم، نفس، مویه، ناله
- آه
آه بلندی که همراه با صدایی خاص از نهاد انسان برخیزد
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(دخترانه)
فرهنگ نامهای ایرانی
شاهد، معشوق، جانور معروف که نام دیگر آن غزال است، آهو به زیبایی چشم و خرامش در رفتار شهرت دارد، یکی از همسران فتحعلی شاه قاجار
(دخترانه)
فرهنگ نامهای ایرانی
گلی مرکب با گل برگهای پیوسته به رنگهای سفید قرمز نارنجی صورتی یا دو رنگ که انواع گوناگون کمپر و پرپر دارد
فلزیست که در طبیعت غالبا بشکل اکسید یا کربناتیا سولفور دو فر وجود دارد. آنها را در کوره میگدازند و از آنها آهن خالص بدست میاورند و آن جسمی است سخت و محکم وزن مخصوص آن 8، 7 و در 1530 درجه حرارت گداخته میشود. اهن در هر جا وجود دارد و یکی از مفیدترین عناصر است و با زغال اساس صنعت را تشکیل میدهد یا آهن پولاد. آهن نر ذکر مقابل نرم آهن. یا آهن تر. آهن جوهر دار آهن سبز. یا آهن چکش خور. آهنی که بوسیله چکش قابلیت کشش و تشکیل باشکال مختلف را داشته باشد، یا آهن نر. پولاد روهینا مقابل نرم آهن. یا آهن افسرده کوفتن، کاری بیهوده کردن آهن سرد کوفتن، یا آهن سرد کوفتن، یا مثل دیو از آهن گریختن، سخت از چیزی دوری جستن، یا عصر (دورهء) آهن سومین دوره زندگی صنعتی انسان از لحاظ تقسیمات دیرین شناسی. اکنون نیز انسان در همین دوره زیست میکند آخرین بخش از دوره فلزات. این دوره از زمان پیدایش آهن (یعنی تقریبا 900 ق. م) آغاز میگردد عصر حدید، شمشیر، مطلق سلاح آهنین از درع و جوشن و خود ورانین و جز آنها، زنجیر
