معنی آزما در فرهنگ فارسی عمید

آزمودن، پسوند متصل به واژه به معنای آزماینده مثلاً بخت آزما، جنگ آزما، رزم آزما، زورآزما

معنی آزما در لغت نامه دهخدا

آزمای. مخفف آزماینده، و آن گاه که با اسمی مرکب شود، چنانکه در بخت آزما، جنگ آزما، دروغ آزما، رزم آزما، زورآزما، مهرآزما، هجرآزما، بمعانی مختلف آید. در جنگ آزمای، نبردآزمای و رزم آزمای و امثال آن به معنی دهنده و کننده جنگ و نبرد و رزم است:، سراپا بپوشید زآهن قبای، میان بست بر کین رزم آزمای.، فردوسی.، که امروز سهراب جنگ آزمای، چگونه بخنگ اندر آورد پای ؟، فردوسی.، بفرمود تا جهن رزم آزمای، شود با بزرگان لشکر زجای.، فردوسی.، چنین گفت بهرام جنگ آزمای، بنزد بزرگان پاکیزه رای.، فردوسی.، و در دروغ آزمای به معنی گویندۀ دروغ است:، دروغ آزمای است چرخ بلند، گهی شاد دارد گهی مستمند.، فردوسی.، و در مهرآزمای و زورآزمای و مانند آن بمعنی ورزندۀ مهر و ورزندۀ زور باشد:، به تنهائی سخنهائی سرایان، که گویند آن سخن مهرآزمایان.، (ویس و رامین).، بزندان فرستادش از بارگاه، که زورآزمای است بازوی جاه.، سعدی.، و در هجرآزمای و نظایر آن به معنی متحمل و بَرَنده باشد:، زندواف زندخوان چون عاشق هجرآزمای، دوش بر گلبن همی تا روز نالۀ زار کرد.، فرخی

معنی آزما در فرهنگ لغت هوشیار

در ترکیبات بمعنی آزماینده آید: بخت آزما جنگ آزما رزم آزما

معنی آزما در فرهنگ فارسی معین

در ترکیبات به معنی آزماینده آید، جنگ آزما، بخت آزما، رزم آزما

معنی آزما - جستجوی لغت در جدول جو

آزما

فرهنگ فارسی عمید

آزما

لغت نامه دهخدا

آزما

فرهنگ لغت هوشیار

آزما

فرهنگ فارسی معین

آزا

(پسرانه)

آزار دهنده آسیب رساننده، نام پادشاه مانایی

فرهنگ نامهای ایرانی

آلما

(دخترانه)

سیب، کنایه از زیبایی

فرهنگ نامهای ایرانی

آزمایش

امتحان، آزمون، سنجش، تجربه، فرآیند کشف چیزی، بررسی علمی نظریه برای اثبات یا رد آن، تجزیۀ یک ماده به منظور بررسی خواص و مواد سازندۀ آن

فرهنگ فارسی عمید

آزمایشگر

آزماینده، آزمایش کننده

فرهنگ فارسی عمید

آما

آمودن، پسوند متصل به واژه به معنای آماینده مثلاً گوهرآمای، لؤلؤآمای

فرهنگ فارسی عمید

آما

آمای

لغت نامه دهخدا

آزا

در فرهنگهای فرانسوی در ریشه کلمه آسافوتیدا به معنی انقوزه مینویسند که اصل این کلمه از آزای فارسی به معنی راتیانج و رخبینه، و فوتیدای لاطینی بمعنای گنده است

لغت نامه دهخدا

گزما

(گَ)

نوعی از ترشک. (ناظم الاطباء). نوعی از ریواس

لغت نامه دهخدا

آزمه

(زِ مَ)

آزم. ناب. نیش (دندان). ج، اوازم

لغت نامه دهخدا