مقدمه مفهومی درباره واژه منابع موقت (Temporary) در سیستم های کامپیوتری به عناصری اطلاق می شوند که عمر محدودی دارند و معمولاً پس از انجام یک عملیات خاص یا پایان یک session حذف می شوند. این مفهوم در مدیریت حافظه، پردازش داده ها و سیستم فایل کاربرد گسترده ای دارد. استفاده از منابع موقت به بهینه سازی مصرف حافظه و جلوگیری از انباشت داده های زائد کمک می کند. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات در مدیریت حافظه موقت برنامه ها. در فایل های موقت پردازش داده. در جداول موقت پایگاه داده. در sessionهای کاربری. در cache سیستم ها. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT فایل های temp در ویندوز. جداول موقت در SQL. حافظه پنهان مرورگرها. sessionهای وب سایت ها. متغیرهای موقت در برنامه نویسی. نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در بهینه سازی مصرف منابع سیستم. در مدیریت حافظه کارآمد. در پردازش موقت داده های حجیم. در بهبود عملکرد سیستم ها. در طراحی سیستم های مقیاس پذیر. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف از اولین روزهای محاسبات کامپیوتری وجود داشته. در دهه 1980 با ظهور سیستم های چندکاربره اهمیت یافت. امروزه در تمام سیستم عامل ها و زبان های برنامه نویسی پیاده سازی شده است. تفکیک آن از واژگان مشابه با ’’cache’’ که برای بهبود عملکرد استفاده می شود تفاوت دارد. همچنین با ’’موقت سیستم عامل’’ که دامنه محدودتری دارد متمایز است. این اصطلاح به کلیه منابع با عمر محدود اشاره دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در Python با ماژول tempfile. در Java با کلاس File.createTempFile. در C با تابع tmpfile. در سیستم عامل ها با دایرکتوری های خاص مانند /tmp. در پایگاه داده با CREATE TEMPORARY TABLE. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن اشتباه گرفتن با مفاهیم مشابه مانند buffer. عدم توجه به پاکسازی منابع موقت. تصور نادرست از بی اهمیت بودن مدیریت منابع موقت. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی مدیریت صحیح منابع موقت به عملکرد سیستم کمک می کند. عدم پاکسازی منابع موقت می تواند باعث مشکلات امنیتی شود. استفاده بهینه از منابع موقت از هدررفت حافظه جلوگیری می کند.
