در زبان اوستا به معنی آب پاشیدن یا آب ریختن و تر کردن به کار رفته. در تفسیر اوستا واژۀ هئچ در پهلوی به آشنجیتن گردانیده شده، همان است که در فارسی پشنجیدن به جای مانده یعنی آب پاشیدن. (فرهنگ ایران باستان تألیف پورداود ص 229). در لهجۀ عامیانۀ امروزین، کلمه پشنگ به معنی چند قطرۀ آب یا مقدار کمی آب، استعمال میشود، مثلاً ’یک پشنگ آب به صورتت بزن’
