میرزا شاه تقی واحد، از شعرا و اجلۀ سادات و نقبای آن دیار (اصفهان) است و مدتی به تمشیت امور شرعی گیلان و مشهد مقدس رضوی مشغول و در آن شغل به کم طمعی و احقاق حق مشهور بوده است و این اشعار از اوست: ای نور دیده رفتی و بی نور دیده ماند مژگان چو آشیانۀ مرغ پریده ماند. # مست نازی و سر خانه خرابی داری از در خانه ما میگذری خوش باشد. # نهاده ام چو سگان سر بر آستانۀ تو فرشته را نگذارم به گرد خانه تو. (از آتشکدۀ آذر ص 608 چ بمبئی و ص 211 چ شهیدی)
