احمد (حاجی...) ابن حاج ملامهدی یا محمدمهدی، معروف به نراقی. از اکابر دانشمندان و فقهای امامیۀ قرن سیزدهم هجری قمری است. وی اشعار عرفانی فراوانی سروده است و در شعر ’صفائی’ تخلص کرده. مؤلف ریحانه الادب این تصانیف را بدو نسبت کرده است: 1- اجتماع الامروالنهی. 2- اساس الاحکام، در اصول فقه. 3- اسرارالحج. 4- حجیهالمظنه. 5- خزائن. 6 -دیوان شعر فارسی. 7- سیف الامه. 8- شرح تجریدالاصول. 9- طاقدیس، شامل مثنویات او. 10- عین الاصول. 11- مستند الشیعه فی احکام الشریعه. 12- معراج السعاده. 13- مفتاح الاحکام. 14- مناهج الوصول. وی در وبای عام قریۀ نراق به سال 1245 هجری قمری درگذشت. او راست: تاراج کنی تا کی ای مغبچه ایمان ها کافر تو چه می خواهی از جان مسلمان ها پروانه صفت گردم گرد سر هر شمعی از روی تو چون روشن شد شمع شبستان ها. # بدین دردم طبیبی مبتلا کرد که درد هر دوعالم را دوا کرد خوشاحال کسی کاندر ره عشق سری درباخت یا جانی فدا کرد در میخانه بر رویم گشادند مگر میخواره ای بر من دعا کرد صفائی تا مرید میکشان شد عبادتهای پیشین را قضا کرد. # در حیرتم آیا ز چه رومدرسه کردند جائی که در آن میکده بنیاد توان کرد. # از بیم ملامت رهم از میکده بسته است از خانه ما کاش به میخانه دری بود. # تا مغبچگان مقیم دیرند در دیر مغان مرا مقام است آن آیه که منع عشق دارد واعظ بنما به من ! کدام است و آن می که به دوست ره نماید آخر به کدام دین حرام است گفتیم بسی ز عشق و گفتند این قصه هنوز ناتمام است. رجوع به ریحانهالادب ج 4 ص 183 و روضات الجنات ص 27 و هدیهالاحباب ص 180 و مستدرک الوسائل ص 384 و قصص العلماء ص 103 و اعیان الشیعه ج 11 ص 249 و ریاض العارفین ص 463 شود
