معنی معاجز - لغت نامه دهخدا
معنی معاجز
- معاجز
(مُ جِ) - عاجزکننده یا کینه دارنده و منه قوله تعالی والذین سعوا فی آیاتنا معاجزین، ای یعاجزون الانبیاء و اولیاء اﷲ ای یقاتلونهم و یمانعونهم لیصیروهم الی العجز عن امراﷲ تعالی او معاندین مسابقین اوظانین انهم یعجزوننا. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ج، معاجزون و معاجزین: و الذین سعوا فی آیاتنا معاجزین اولئک لهم عذاب من رجز الیم. (قرآن 5/34). والذین یسعون فی آیاتنا معاجزین اولئک فی العذاب محضرون. (قرآن 38/34)
لغت نامه دهخدا
