دختر حمیل بن حفص بن ایاس حاجبیۀ غفاریۀ ضمریه. وی زنی ادیب و خوش بیان و از اهالی مدینه بود و در عهد عبدالملک بن مروان به مصر رفت و به تعلیم زنان حرم عبدالملک پرداخت. او را با ’کثیر’ شاعر حکایاتی است، از آن جمله روزی ام البنین (خواهر عمر بن عبدالعزیز و همسر ولید بن عبدالملک) عزه را گفت آیا این بیت کثیر را شنیده ای: قضی کل ذی دین فوفی غریمه و عزه ممطول معنی غریمها گفت آری. سپس درباره دین او به کثیر از وی پرسید. عزه جواب گفت که او را بوسه ای وعده داده ام. پس ام البنین به وی گفت وعده خود را وفا کن و گناه آن را من بعهده میگیرم. عزه به سال 85 ه. ق. در مصر درگذشت. (از اعلام زرکلی از سمطاللآلی و ابن خلکان و التاج). و رجوع به اعلام النساء شود: نوروز برنگاشت بصحرا بمشک و می تمثال های عزه و تصویرهای می. منوچهری. وآن خجسته و پنج شاعر کو کجا بودندشان عزه و عفرا و هند و میّه و لیلی سکن. منوچهری. - عزه و کثیر، معشوقه وعاشقی مثلی از عرب. (امثال و حکم دهخدا)
