ابن علی بن الحسین اللاهیجی الجیلانی ثم القمی معروف به ملاعبدالرزاق. از فضلاء و متکلمان و حکماء متشرع و از محققان و عالم به علم منطق و کلام بود و شعر میسرود. وی از شاگردان مبرز صدرالدین شیرازی (ملاصدرا) و داماد او بود. وی در قم تدریس میکرد از تألیفات اوست: حاشیه جواهر و اعراض شرح تجرید قوشچی. حاشیه بر حاشیه خفری. حاشیه بر حاشیه ملاعبدالله یزدی بر تهذیب المنطق. حاشیه شرح اشارات خواجه. حدوث عالم. دیوان شعر به فارسی که به گفتۀ مجمع الفصحاء قریب به چهار الی پنج هزار بیت است. سرمایۀ ایمان فی اثبات اصول العقاید بطریق البرهان. شرح تجرید خواجه (شوارق و مشارق). شرح هیاکل النور در حکمت اشراق. شرح گلشن راز شبستری موسوم به مفاتیح الاعجاز. شرح الکلمات الطیبه. گوهر مراد و جز آن. از اشعار اوست: علی را قدر پیغمبر شناسد که هر کس خویش را بهتر شناسد. سنگ بالین کن و وانگه مزۀ خواب ببین تا ببینی که چه در زیر سر مردان است. جنون تکلیف کوه و دشت و صحرا میکند ما را اگر تن در دهیم دیگر که پیدا میکند ما را. وی بنابر قولی به سال 1051 هجری قمری در قم درگذشت. (از ریحانه الادب و الذریعه) ابن رزق الله بن ابی بکر بن خلف، مکنی به ابومحمد و معروف به الرسعنی. مفسر واز فقهاء حنابله بود. از تألیفات اوست: رموز الکنوز. تفسیر در چهار مجلد و جز آن. (از الاعلام زرکلی) ابن احمدمیمندی. از وزراء سلطان مودود به غزنین بود و به سال 441 هجری قمری درگذشت. (از حبیب السیر ج 2 ص 393) ابن احمد بن محمد الصابونی. رجوع به ابن الصابونی کمال الدین عبدالرزاق در این لغتنامه و الاعلام زرکلی شود
