نام قبیله ای است از قبایل فارس، این قبیله نخستین بار در لرستان سکونت داشت و در حدود سال 300 هجری قمری نیمی از لرستان را تحت فرماندهی قرار داده بود و بوسیلۀ سیف الدین ماکان روزبهان (که اجداد او از دورۀ ساسانیان بر این منطقه حکومت داشتند) اداره میشد و او را با لقب پیشوا میخواندند، مورخان اسلامی اطلاعی از این قبیله نداده اند، ولی نجم الدین که از نوادگان او بود در زمان حمداﷲ مستوفی در این منطقه حکومت میکرد، ابن بطوطه 748 هجری قمری) در راه شیراز به کازرون به قبیلۀ شول برخورد کرده است و گوید که آنان قبیله ای از اعاجم اند که صحرانشینندو میان آنها مردمانی پرهیزگار و متقی وجود دارد، شهاب الدین العمری (متوفی بسال 749 هجری قمری) گوید که قبیلۀ شول با شبانکاره خویشاوندی مستحکمی دارند، اجمالاً کوچیدن شولها و تمایل آنان به جنگ و پیکار و حمله های قبایل مجاور علیه آنها از علل ازهم پاشیدگی ایشان و مستهلک شدنشان در دیگران بوده است و اکنون در منطقۀ فارس آثار مختصری از آنان بجای مانده است مانند:شول گب (کوهی در شمال بوشهر)، داره شولی (قبیله ای ازقشقائی)، دو قریه بنام شول یکی نزدیک دالکی و دیگری نزدیک شمال غرب شیراز است و شاید قریۀ شولی که در خارج شهر بوده است آخرین دژ قبیلۀ شول بوده و از سبک معماری خانه ها پیداست که در حفظ و نگاهداری سنتهای ایرانی و خصوصیات آن میکوشیدند، رجوع به دائره المعارف اسلام و فهرست اعلام تاریخ گزیده و تاریخ غازان ص 287 و تاریخ جهانگشای جوینی ج 2 ص 114 شود: جهان آسوده گشت از دزد و طرار ز کرد و شول و ترک و مرد عیار، (ویس و رامین)، از لور و شول و فارس صدهزار مرد پیاده جمع کنیم، (جهانگشای جوینی)، در آنجالشکری بسیار از کرد و ترکمان و شول بودند، (ذیل جامعالتواریخ رشیدی)، - بلادالشول، رجوع به شولستان شود
