رشته ای که بر دوک باشد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)، (س ) {{عربی، اسم مصدر}} در اصطلاح شعر این نوع سرقه چنان باشد که معنی و لفظ فراگیرد و ترکیب الفاظ آن بگرداند و بر وجهی دیگر ادا کند چنانکه رودکی گفته است: هر که نامخت از گذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار. ابوشکور از او برده و گفته: مگر پیش بنشاندت روزگار که به زو نیابی تو آموزگار. رودکی گفته است: ریش و سبلت همی خضاب کنی خویشتن را همی عذاب کنی. ابوطاهر خسروانی از او برده است و گفته: عجب آیدمرا ز مردم پیر که همی ریش را خضاب کند بخضاب از اجل همی نرهد خویشتن را همی عذاب کند. (از المعجم فی معاییر اشعار العجم صص 469- 470)
