عوفی نام او را اسعد بن شهاب ضبط کرده است و گوید اگرچه از معارف بخارا بود او در آخر عمر تمتع و تنعم دنیاوی نداشت و عمر خود را بر خدمت درویشان و اهل دل صرف کرد. قصیده ای از او آورده است و این بیت از آن قصیده است: دل در برم ز غصه بجان آمد از تنم وز دست تن بجان نخرد باز یک تنم. رجوع به لباب الالباب ج 1 صص 190- 195 شود
