قمری. او سراجی قزوینی و سراجی قمری نامیده شده است. وی معاصر ابی سعیدخان (855- 872 هجری قمری) بوده است. شاعر خوبی است ولیکن در هزلیات غلو تمام دارد مثل عمر خیام و از جمله اشعار او این رباعی است: من می خورم و هرکه چو من اهل بود می خوردن من به نزد او سهل بود می خوردن من حق به ازل میدانست گر می نخورم عقل خدا جهل بود. (مجالس النفایس ص 338). و رجوع به الذریعه ج 9 ص 437 شود
