صفت فاعلی از مصدر ستدن. گیرنده: ستاننده را گفت بهرام گرد که این جرم چونین شمردی تو خرد. فردوسی. سپهدار مرز ونگهدار بوم ستانندۀ باژ سقلاب و روم. فردوسی. ستاننده چابک ربائیست زود که نتوان ستد باز هرچ آن ربود. اسدی. آن نه مالست که چون دادیش از تو بشود زوستاننده غنی گردد و بخشنده فقیر. ناصرخسرو. خواب رباینده دماغ از دماغ نور ستاننده چراغ از چراغ. نظامی. - ستانندۀ جانها، عزرائیل. ملک الموت: جان شیرین وگرامی بستانندۀ جانها داد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 383). - ستانندۀ داد: ستانندۀ داد آنکس خداست که نتواند از پادشه داد خواست. سعدی. ، تسخیر کننده. تصرف کننده. فاتح: ستانندۀ شهر مازندران گشایندۀ بند هاماوران. فردوسی
