امیر راستی اصلش از سادات تبریز است ولی خود در خراسان نشو و نما یافته است، او دارای طبعی شیوا و رسا و طبیعتی بلند و والا بوده است، راستی در دوران تصدی تولیت نصریۀ تبریز لیافت و پاکدامنی زایدالوصفی از خود نشان داد، اشعار زیر او راست: دل مرا کشتۀ آن غمزۀ پر فن میداشت للّه الحمد چنان شد که دل من میخواست، # شوق تو زتن برون نخواهد رفتن تا جان ز بدن برون نخواهد رفتن گفتی که برون کن از دلت مهر مرا این از دل من برون نخواهد رفتن، (از دانشمندان آذربایجان)، و رجوع به تحفۀ سامی و فرهنگ سخنوران شود
