موضعی است به دیار عرب و ذکر او در شعر بسیار آمده است. ابن میاده گوید: و منزله اخری تقادم عهدها بذی الرمث عفتها صبی و شمول. (از المرصع). وذوالرمه گوید: و مازلت اطوی النفس حتی کانّها بذی الرمث لم تخطر علی بال ذاکر حیاء و اشفاقاً من الرکب ان یروا دلیلاً علی مستودعات الضمائر. از عیون الاخبار ابن قتیبه ج 4 ص 143 و نابغۀ بنوجعده راست: ارحنا معدّاً من شراحیل بعد ما اراها مع الصبح الکواکب مظهرا و علقمه الحرّاب ادرک رکضنا بذی الرمث اذ صام النهار و هجرا. (از عقدالفرید جزو 3 ص 344). و رمث نام درختی است
