دارندۀ دین، صاحب دین و مله، (از آنندراج)، متدین، گرویده: سغد، ناحیتی است ... با مردمان نرم دیندار، (حدود العالم)، که سالی خراجی نخواهد ز پیش ز دیندار بیدار و از مرد کیش، فردوسی، چنین بود رسم نیاکان تو سر افراز و دیندار پاکان تو، فردوسی، سخن از مردم دیندار شنو و آن را که ندارد دین منگر سوی دینارش، ناصرخسرو، مانده ست چو من درین زمین حیران هر زاهد و عابدی و دینداری، ناصرخسرو، و این ولایت را بکسی دیندار سپارم و من باز گردم، (اسکندرنامه نسخۀ سعید نفیسی)، و این پیروز مردی دیندار پارسا بود، (فارسنامه ابن البلخی ص 83)، شاکر لطف رحمتش دیندار شاکی قهر غیرتش کفار، سنایی، دین دیندارن بماند مال دنیادار نه مرد را پس دین به از دنیا و مما یجمعون، سنایی، یا دینداری بود که از عذاب بترسد یا کریمی که از عار اندیشد، (کلیله و دمنه)، بیرون ز یک پدر تو نغوشاک زاده ای من تا به سی پدر همه دیندار و دین ورم، سوزنی، بده انصاف خود که دینداران جز بر انصاف تکیه گه نکنند، خاقانی، بی قاضی دیندار بسیاربلکه بیشتر خرابی و فساد از ایشان است، (مجالس سعدی ص 26)
