از ده (مادۀ مضارع دادن، به معنی بخشیدن به اضافۀ شین اسم مصدری) جود. هبه. سخا. بذل. رادی. بخشندگی. جوانمردی. عارفه. معروف. (یادداشت مؤلف). همت و بخشش و عطا و کرم و سخاوت. (ناظم الاطباء) (از برهان) (از لغت محلی شوشتر). سخاوت. (ازغیاث). بخشش. (شرفنامۀ منیری). جود و سخا. (انجمن آرا) (آنندراج). عطا دادن. (از اوبهی). نافله. نوفل. نزل. شکم. شکمی ̍. قسم. ندی ̍. لهیه. عرف. عرف. منحه. هن. طلف. مرن. نال. نوله. نوله. رفد. نوه. نوال. موهبه. جدا. کسعه. (منتهی الارب) : با دهش دست و دین و داد همی باش میر همی باش و میرزاد همی باش. منوچهری. مدان به ز دانش یکی خواسته که ناید همی از دهش کاسته. اسدی. به هر نیکیش دار سیصدسپاس هم اندک دهش زو فراوان شناس. اسدی. به همت چون دریا در دهش از کاهش نیندیشد. (ترجمه تاریخ یمینی ص 15). مقصودم از این حکایت آن است کاحسان و دهش حصار جان است. نظامی. دهش کز نظرها نهانی بود حصار بد آسمانی بود. نظامی. - داد و دهش، عطا و بخشش. کرم و سخاوت. (یادداشت مؤلف) : جهان از بدان پاک بی خوکنیم به داد و دهش کشوری نو کنیم. فردوسی. به داد و دهش گیتی آباد دار دل زیردستان خود شاد دار. فردوسی. به داد و دهش جوی حشمت که مرد بدین دو تواند شدن محتشم. ناصرخسرو. به داد و دهش یافت آن نیکویی تو داد و دهش کن فریدون تویی. سعدی. - دهش کاست، آنکه ازحق کم گذارد. آنکه تمام ندهد. (یادداشت مؤلف) : کسی کو دهش کاست باشد بکار بپوشد همی فرۀ شهریار. فردوسی. ، عطا. عطیه. صله. بذل و بخشش. (یادداشت مؤلف). صدقه. (دهار). بخشش و عطا. (انجمن آرا) (آنندراج). عطاء. عطا. عطیه. (منتهی الارب) : همان رسم پدر بر جای می داشت دهش بردست و دین بر پای می داشت. نظامی. ، سرنوشت. تقدیر. قضا. (یادداشت مؤلف)
