دهنه. هر چیز منسوب و مربوط به دهان. (یادداشت مؤلف). هر چیز شبیه به دهان. (ناظم الاطباء) (از برهان) (از فرهنگ جهانگیری) ، فرورفتگی تیر که به زه پیوندد. دهان سوفار: نشود دل چو تیر تا نشوی بی زبان چون دهانۀ سوفار. سنایی. ، هرچه را دهان نبود و خواهند که آن را دهانی گویند به حکم استعارت دهانه گویند چون دهانۀ راه و دهانۀ باد و آنچ بدین ماند. (لغت فرس اسدی). دهانۀ کوه و آب و خیک و مشک و امثال آن. (از برهان) (از فرهنگ جهانگیری). مدخل مشک و جز آن. (ناظم الاطباء) : دندان تو از دهانۀ زر هم درصدف لب تو بهتر. نظامی. دهنی چون دهانۀ غاری جز هلاکش نه در جهان کاری. نظامی. مخنه، دهانۀ راه. ترعه، دهانۀ حوض. تلعه، دهانۀ فراخ. مهبل، دهانۀ زهدان. فوهه، رشن، فرضه، فرض، فراض، دهانۀ جوی. فغره، دهانۀ وادی. (منتهی الارب). - دهانۀ چاه، دهنۀ چاه. سر چاه که باز است. (یادداشت مؤلف). - دهانۀ شیر، کنایه است از افق. (حاشیۀ وحید بر هفت پیکر ص 244) : صبح چون زد دم از دهانۀ شیر حالی از گردنش فکند به زیر. نظامی. - دهانۀ قرحه، سر قرحه که باز شده باشد. (یادداشت مؤلف). ، آن جایی که رود از میان کوه در جلگه داخل می شود. ابتدای دره و گشادگی آن. (از ناظم الاطباء). - دهانۀ رود، آنجا که به دریا ریزد. مصب. (یادداشت مؤلف). ، لجام اسب. (از برهان) (از فرهنگ جهانگیری) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از لغت محلی شوشتر) (انجمن آرا). لجام. لگام. دهنه. افسار. (یادداشت مؤلف). شکیم. شکیمه. (منتهی الارب) ، میلۀ آهنی متصل به سر افسار که در دهان اسب افتد: چو دانش نداری تو در پارسایی بسان لگامی بوی بی دهانه. ناصرخسرو. اسب جهان چون همی بخواهدت افکند علم ترا بس بر اسب عقل دهانه. ناصرخسرو. ای کرده خرد اندرون جانت از آهن حکمت یکی دهانه. ناصرخسرو. حشمت او بر دهان دهر دهانه ست فضل نیارد لگام جز به دهانه. عطاردی. دست اقبال تو به خیر همی در دهان قضا دهانه کند. مسعودسعد. ، هر یک از چشمه های پل چند چشمه. (یادداشت مؤلف) ، مظهر قنات، مدخل کوره، افزاری مر جولاهگان را، هر چیز که بدان لبۀ کارد یا تبر را می پوشانند جهت محافظت آن، زنگار برنج، هر نوع زنگی. (ناظم الاطباء) ، زنگار معروفی باشد و آن از کان مس حاصل می شود و رنگ آن به سبزی و طعم آن شیرین به تلخی مایل بود و دهنۀ فرنگ همین است و آن را در دواها بکار برند خصوصاً جهت دفع سموم و داروی چشم و بهترین آن را از ملک فرنگ آورند. (از آنندراج) (برهان) (از فرهنگ جهانگیری). یک نوع سنگ سبزقیمتی که به دهنۀ فرنگ اشتهار دارد. (ناظم الاطباء) : ز تاب خشم تو گر پرتوی به روم رسد شود زبانۀ آتش دهانه های فرنگ. کمال اسماعیل (از جهانگیری)
