دوصد. مأتان. دودفعه صد. (از ناظم الاطباء). مأتین. نمایندۀ آن در ارقام هندیه ’200’ و در حساب جمل ’ر’ باشد. صاحب مجمل اللغه در ترجمه ماءه گوید: سد با سین است و اینکه صد با صاد است غلط است زیرا که دویست گواه است یعنی در کتابت که به سین نویسند - انتهی. از این رو برمی آید که دویست را مرکب از دو سد (صد) می داند: اگر سال گردد هزار و دویست بجز خاک تیره ترا جای نیست. فردوسی. بزد بر سرش تازیانه دویست بدو گفت کاین جای گفتار نیست. فردوسی. وزان نامداران هزار و دویست که صد شیر با جنگ ایشان یکیست. فردوسی. سرافراز گردی و مردی دویست بدو داد و گفتا که دیگر مایست. فردوسی. مترسید گفتا که گرشاسب نیست سری نامدار است و مردی دویست. اسدی. گفت دارم از درم نقره دویست نک ببسته سخت در گوشۀ ردیست. مولوی. اگر تو هزاری و دشمن دویست چو شب شد در اقلیم دشمن مایست. سعدی. - دویست درم شرعی، پنجاه و چهار توله و پنج ماشه و دو جو، و هر توله دوازده ماشه و هر ماشه به وزن دوازده جو. (از آنندراج) (از غیاث). - دویست یک، از دویست یکی. یک دویستم. یک بخش از دویست بخش. (یادداشت مؤلف)
