معنی دویست در فرهنگ فارسی عمید

عدد اصلی معادل دوبرابر صد، ۲۰۰

معنی دویست در لغت نامه دهخدا

دوصد. مأتان. دودفعه صد. (از ناظم الاطباء). مأتین. نمایندۀ آن در ارقام هندیه ’200’ و در حساب جمل ’ر’ باشد. صاحب مجمل اللغه در ترجمه ماءه گوید: سد با سین است و اینکه صد با صاد است غلط است زیرا که دویست گواه است یعنی در کتابت که به سین نویسند - انتهی. از این رو برمی آید که دویست را مرکب از دو سد (صد) می داند:، اگر سال گردد هزار و دویست، بجز خاک تیره ترا جای نیست.، فردوسی.، بزد بر سرش تازیانه دویست، بدو گفت کاین جای گفتار نیست.، فردوسی.، وزان نامداران هزار و دویست، که صد شیر با جنگ ایشان یکیست.، فردوسی.، سرافراز گردی و مردی دویست، بدو داد و گفتا که دیگر مایست.، فردوسی.، مترسید گفتا که گرشاسب نیست، سری نامدار است و مردی دویست.، اسدی.، گفت دارم از درم نقره دویست، نک ببسته سخت در گوشۀ ردیست.، مولوی.، اگر تو هزاری و دشمن دویست، چو شب شد در اقلیم دشمن مایست.، سعدی.، - دویست درم شرعی، پنجاه و چهار توله و پنج ماشه و دو جو، و هر توله دوازده ماشه و هر ماشه به وزن دوازده جو. (از آنندراج) (از غیاث).، - دویست یک، از دویست یکی. یک دویستم. یک بخش از دویست بخش. (یادداشت مؤلف)

معنی دویست در فرهنگ لغت هوشیار

عدد اصلی برابر دو بار صد (200)

معنی دویست - جستجوی لغت در جدول جو

دویست

فرهنگ فارسی عمید

دویست

لغت نامه دهخدا

دویست

فرهنگ لغت هوشیار

دویستم

واقع شده در مرتبۀ دویست

فرهنگ فارسی عمید

دویات

(دَ وَ)

جمع واژۀ دواه. (ناظم الاطباء) (از آنندراج). و رجوع به دواه شود

لغت نامه دهخدا

دویسه

(دُ وَ سَ)

دهی است از دهستان کلاترزان بخش حومه شهرستان سنندج. واقع در 17هزارگزی شمال شوسۀسنندج به مریوان. سکنۀ آن 390 تن است. آب آن از چشمه و رودخانه است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

دویستم

(دِ تُ)

در مرحلۀ دویست. دویستمین. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

دویسه

(دُ وَ سَ)

جماعت مردم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا