معنی دوایی دوایی (دَ) سبزواری. از شعرای قرن دهم هجری قمری و از اهالی سبزوار و شخصی افتاده و خلیق است. این بیت از اوست: مرغ دلم که از همه خوبان رمیده بود صید تو گشته بود نگاهش نداشتی. (از مجمع الخواص ص 295) (فرهنگ سخنوران) لغت نامه دهخدا
