نقاره. (غیاث). کوس و نقاره. (ناظم الاطباء) (از برهان) (انجمن آرا) (از لغت محلی شوشتر). طبلک. (زمخشری). نقاره را گویند. (فرهنگ جهانگیری). نقاره و طبل، و با لفظ نواختن مستعمل. (از آنندراج). دبدبه. (دهار) (زمخشری) : و صدای رعد طبل و دمامه به عیوق برآمد. (تاج المآثر). به چرخ رفت ز هر صف نفیر چنگ و نی و دف دم دمامه و شندف غریو ارغن و مزمر. هدایت (ازآنندراج). ای شاه ملک رتبت خورشیدسریر فیلت به نقاره خانه گاه زد و گیر آورد ز سر دمامه وز دندان چوب سنجش شده گوشها و خرطوم نفیر. سیف الملوک (ازجهانگیری). - دمامه نواختن،طبل کوفتن. نقاره زدن: خروس سحر در وصول هلال دمامه نوازد به نامش ز بال. ملاطغرا (از آنندراج). ، نفیر را نامند که برادر کوچک کرناست. (برهان). نفیر. (ناظم الاطباء) (فرهنگ جهانگیری) (ازآنندراج) (از انجمن آرا) (لغت محلی شوشتر). - دمامه دمیدن (دردمیدن) ، شیپور زدن: دمامه دردمیدند از پگاهی روان گشتند چون دریا سپاهی. نزاری قهستانی (از آنندراج)
