درخشیدن که تابان و منور بودن باشد. (از برهان). نیک روشن و تابان نمودن و گشتن. (شرفنامۀ منیری). تابان و منور بودن. پرتو افکندن. تابیدن. تافتن. تشعشع. لامع شدن. لمعان یافتن. (یادداشت مرحوم دهخدا). بصیص. (تاج المصادر بیهقی). بروق. خفق. (دهار) : اسک (به خوزستان) دهی است بزرگ به براکوه نهاده و بر سر آن کوه آتشیست که دائم همی درفشد شب و روز. (حدود العالم). درفشیدن خشت و ژوپین ز گرد چو آتش پس پردۀ لاجورد. فردوسی. درفشیدن تیغهای بنفش چو بینید با کاویانی درفش. فردوسی. بزرگی و شرف و دولت و سعادت و ملک همی درفشد از این فرخجسته پرده سرای. فرخی. همی درفشد از او همچنانکه از پدرش جمال خسروی و فر شاهی و اورنگ. فرخی. آنکه همی درفشد از روی او رادی و فضل و فره ایزدی. فرخی. چون ماه و زهره در ظلمت شب می درفشید. (سندبادنامه ص 175). درفشیدن تیغ آیینه تاب درفشان تر از چشمۀ آفتاب. نظامی. اًنکال، لمح،درفشیدن برق. (از منتهی الارب). خفی، به پهنا درفشیدن برق. (دهار). رف ّ، رفیف، درفشیدن لون نبات از سیرابی. ریق، عبقره، درفشیدن سراب. (تاج المصادر بیهقی) (از دهار). ضاحک، سنگی که از کوه می درفشد به هر رنگی که باشد، لرزیدن. (برهان) (غیاث) : قطب دین شاه تهمتن که ز سهمش خورشید بدرفشد چو به کف قبضۀ خنجر گیرد. خواجوی کرمانی (از آنندراج)
