مرکّب از: درد + الف، لفظی است که گاه افسوس و اسف بر زبان رانند و دریغا مرادف آن است. (آنندراج)، کلمه افسوس و حسرت یعنی آه، دریغا، وای، حیف و افسوس. (ناظم الاطباء)، حسرتا. واحسرتا. یا حسرتا. دریغ و درد. ای دریغ. دریغا. والهفا. وااسفا. آوخ. آواخ. فغان. ای داد. امان. ندامتا. فسوسا: چون مورد بود سبز، گهی موی من همه دردا که برنشست بر آن مورد سبز بشم. فرالاوی. دردا که در این زمانۀ غم پرورد حیفا که در این بادیۀ عمرنورد هر روز فراق دوستی باید دید هر لحظه وداع همدمی باید کرد. رودکی. صبح آه آتشین ز جگر برکشید و گفت دردا که کارهای خراسان خراب شد. خاقانی. دردا که دل نماند و بر او نام درد ماند وز یار یادگار دلم یادکرد ماند. خاقانی. بشگفت بهاری از درختم دردا که نگه نداشت بختم. نظامی. آخرسپند باید بهر چنان جمالی دردا که هیچکس را این کار برنیاید. عطار. دردا که طبیب صبر می فرماید وین نفس حریص را شکر می باید. سعدی. دردا و حسرتا که عنانم ز دست رفت دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست. سعدی. دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شدآشکارا. حافظ. بسی بگشتم و دردا به هیچ شهر و دیار نیافتم که فروشند بخت در بازار. عرفی. دردا ودریغا که درین مدت عمر از هرچه شنیدیم جز افسانه نماند. ؟ (از آنندراج)، دردا که روزگار به دردم نمی رسد برگ خزان به چهرۀ زردم نمی رسد. ؟ (یادداشت مرحوم دهخدا)
