حسین بن محمد بن جعفر بن محمد بن حسین رافقی معروف به خالع. بعضی نسب او را به معاویه بن ابوسفیان میرسانند. وی از بزرگان علم نحو و لغت و ادب عرب بود. از ابوعلی فارسی و ابوالحسن سیرافی و جز این دو کسب علم کرد. وفاتش به سال 388 هجری قمری اتفاق افتاد و کتب زیر او راست: 1- کتاب الاودیه والجبال والرمال. 2- کتاب الامثال. 3- کتاب تخیلات العرب. 4- شرح شعر ابوتمام. 5 -کتاب صنایع الشعر و جز اینها. ابیات زیر از اوست: رأیت العقل لم یکن انتها با و لم یقسم علی قدر السنینا فلو أن السنین تقسمته حوی الاباء انصبه البنینا. و ایضاً او راست: خطرت فقلت لها مقاله مغرم ماذاعلیک من السلام فسلّمی قالت بمن تعنی فحبک بین من سقم جسمک قلت بالمتکلم فتبسمت فبکیت قالت لاترع فلعل ّ مثل هواک بالمتبسم قلت اتفقنا فی الهوی فزیاره او موعداًقبل الزیاره قدمی فتضاحکت عجبا و قالت یا فتی لو لم ادعک تنام بی لم تحلم. (از معجم الادباء چ دارالمأمون ج 10 صص 156- 155 و انساب سمعانی)
