مرد سرگشته. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). فرومانده. (آنندراج). ج، حیاری ̍، حیاری ̍. (منتهی الارب). مؤنث آن حیری ̍ است. (اقرب الموارد) : در طریق کعبۀ جان ساکنان سدره را همچو عقل عاشقان سرمست و حیران دیده اند. خاقانی. نگرفت در تو گریۀ حافظ بهیچ روی حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست. حافظ. در نظر بازی ما بی خبران حیرانند من چنینم که نمودم دگر آنان دانند. حافظ. - حیران شدن، سرگشته شدن. متحیر شدن: دیدمش اینجا و بس حیران شدم در تفکر رفته سرگردان شدم. مولوی. سخت زیبا میروی یکبارگی در تو حیران میشود نظارگی. سعدی. عقل عاجز شود از خوشۀ زرین عنب فهم حیران شود از حقۀ یاقوت انار. سعدی. - حیران کردن، سرگشته کردن. متحیر ساختن: جمله حیرانند امت بر ره ایشان مرو ورنه همچون خویشتن در دین ترا حیران کنند. ناصرخسرو. مرا در دین نپندارد کسی حیران و گم بوده جزآن حیوان که حیوان دگر کرده ست حیرانش. ناصرخسرو. - حیران گردیدن، حیران شدن: همی حیران و بی سامان و پژمانحال گردیدی اگر دیدی بصف ّ دشمنان سام نریمانش. ناصرخسرو. - حیران گشتن، حیران گردیدن. حیران شدن: جهانجوی در حسن او گشته حیران سخنگوی در وصف او مانده مضطر. ناصرخسرو. از آن بازیچه حیران گشت شیرین که بی او چون شکیبد شاه چندین. نظامی. خواجه حیران گشت اندر کار مرغ بیخبر ناگه بدید اسرار مرغ. مولوی. - حیران ماندن، سرگشته ماندن: حیران دست و دشنۀ زیبات مانده ام کآهنگ خون من چه دلاویز میکنی. سعدی. تا ترا دیدم که داری سنبله بر آفتاب آسمان حیران بماند از اشک چون پروین من. سعدی. چنان روزی بنادانان رساند که صد دانا در آن حیران بماند. سعدی
