معنی تبی تبی (تُ) یهودیی از اعقاب سبط ’نفتالی’ که بر اثر پرهیزکاری مشهور گشت و در دوران پیری کور شد و بوسیلۀ پسرش و بنا براهنمائی فرشتۀ ’رافائل’ بهبودی یافت لغت نامه دهخدا
