معنی تایب تایب (یِ) بازگردنده از گناه. (فرهنگ دهار). تائب، نعت است از توبه: گاه آن آمد که عاشق برزند لختی نفس روز آن آمد که تایب رای زی صهبا کند. منوچهری. رجوع به تائب شود لغت نامه دهخدا
