بسیارنقش: بهشتی بد آراسته پرنگار چو خورشید تابان بخرم بهار. فردوسی. پشیمان شد از کرد خود شهریار از آن پنبه و جامۀ پرنگار. فردوسی. که یک روزمان هدیۀ شهریار بود دوک با جامۀ پرنگار. فردوسی. کمر خواست پرگوهر شاهوار یکی خسروی جامۀ پرنگار. فردوسی. بفرمود رستم که تا پیشکار یکی جامه آرد برش پرنگار. فردوسی. ز افسر سر پیلبان پرنگار ز گوش اندر آویخته گوشوار. فردوسی. سرائی چنین پرنگار آفرید تن و روزی و روزگار آفرید. اسدی. دل را بدین نگار سپردم که داشتم زو چون نگار خانه چین پرنگار دل. سوزنی. ، با گلها و گیاهان رنگارنگ: جهان دید بر سان باغ بهار در و دشت و کوه و زمین پرنگار. فردوسی. راست پنداری که خلعتهای رنگین یافتند باغهای پرنگار از داغهای شهریار. فرخی. باغی نهاده هم بر او با چهار بخش پرنقش و پرنگار چو ارتنگ مانوی. فرخی. ، مموّه. سفسطی: به هر کار چربی بکار آوری سخنها چنین پرنگار آوری. فردوسی
