عطریات، (برهان) (انجمن آرا)، عطر و شمیم و عطریات و چیزهای معطر، (ناظم الاطباء)، بو، (فرهنگ فارسی معین)، این کلمه با کلماتی چون: شب (شب بوی)، سمن (سمن بوی)، غالیه (غالیه بوی)، خوش (خوش بوی)، کافور (کافوربوی)، شیر (شیربوی)، هم (هم بوی)، می (می بوی)، مشک (مشکبوی)، سنبل (سنبل بوی)، یاسمن (یاسمن بوی)، عبیر (عبیربوی)، بد (بدبوی)، بی (بی بوی)، گل (گلبوی)، شاه (شاه بوی)، کم (کم بوی)، پر (پربوی)، نافه (نافه بوی)، غالیه (غالیه بوی)، ترکیب شود: گبت نادان بوی نیلوفر بیافت خوبش آمد سوی نیلوفر شتافت، رودکی، بوی برآمیخت گل چو عنبر اشهب بانگ برآوردمرغ با رخ طنبور، منجیک، یک لخت خون بچۀ تاکم فرست از آنک هم بوی مشک دارد و هم گونۀ عقیق، عماره، زمین بود در زیر دیبای چین پر از درّ خوشاب روی زمین می و بوی و آواز رامشگران همه بر سران افسر از گوهران، فردوسی (از حاشیۀ برهان چ معین)، چو شد زیب خسرو چو خرم بهار بهشتی پر از رنگ و بوی و نگار، فردوسی، باد شبگیری بر زلف سیاهش بوزید طبل عطار شد از بوی، همه لشکرگاه، فرخی، تا خوید نباشد برنگ لاله تا خار نباشد ببوی خیرو، فرخی، گفتم که مشک ناب است آن جعد زلف تو گفتا ببوی و رنگ عزیز است مشک ناب، عنصری، مشک باشد لفظ و معنی بوی او مشک بی بو ای پسر خاکستر است، ناصرخسرو، پشت پایی زد خرد را روی تو رنگ هستی داد جان را بوی تو، خاقانی، گلی را که نه رنگ باشد نه بوی حرام است سودای بلبل بر اوی، سعدی، آن گوی معنبر است در جیب یا بوی دهان عنبرین بوست، سعدی، پریرویی و مه پیکر سمن بویی و سیمین بر عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی باشد، سعدی، - بوی خوش،کنایه از عطر و آنچه بوی خوب دهد، عبیر، عطر، ریّا، (دهار)، طیب، طاب، عطر، (منتهی الارب) : پرستار با مجمر و بوی خوش نظاره بر او دست کرده بکش، فردوسی، چو لب را بیاراید از بوی خوش تو از ریختن آب دستان مکش، فردوسی، هم از پیش آن کس که با بوی خوش همی رفت با مشک صد آبکش، فردوسی،
