سرخ، (ناظم الاطباء)، سرخ قرمزرنگ، (فرهنگ فارسی معین)، روباه، اسب، سرخ قهوه ای، سانسکریت ’ببهرو’ (سرخ قهوه ای، قهوه ای)، اوستا ’بوره’، اساساً بمعنی سرخ (در تداول عوام، بور شدن بمعنی سرخ و خجل شدن) است، که سپس به جانوری که در فارسی ببر (به دو فتح) گویند، اطلاق شده، پهلوی ’بور’، طبری ’بور’ (زرد)، دزفولی ’بور - سوار’ را بمعنی ’لر’ بکار برند، چه لرهای خوزستان سوار اسب بور شوند، (از حاشیۀ برهان قاطع چ معین)، واژۀ اصل فارسی است به معنی سرخ، و گویا کنایه از سرخ شدن و در نتیجه خجالت کشیدن و دروغ درآمدن حرف یا عقیده است، (فرهنگ عامیانه)، - بورشدن، خجالت کشیدن، دروغ درآمدن حرف و نظر کسی، (فرهنگ عامیانه)
