عمل وشغل بنیادگر. بنایی. معماری. (فرهنگ فارسی معین) ، ظرفیت زمانی. (از فرهنگ فارسی معین). در. اندر: دهقان به سحرگاهان کز خانه برآید نه هیچ بیارامد و نه هیچ بپاید. منوچهری (از فرهنگ فارسی معین). ، ظرفیت مکانی. (از فرهنگ فارسی معین). در. اندر: من قوم خویش را گفتم تا به دهلیز بنشیند. (تاریخ بیهقی). ای که گویی به یمن بوی دل و رنگ وفاست به خراسان طلبم کآن به خراسان یابم. خاقانی (از فرهنگ فارسی معین). زبان بریده به کنجی نشسته صم و بکم به از کسی که نباشد زبانش اندر حکم. سعدی. ، کلمه قسم و سوگند و مانندرابطه ای، هرگز بتنهایی استعمال نمی شود و همیشه بر سر اسم درمی آید، مانند به خدا و به پیغمبر، یعنی سوگند به خدا و سوگند به پیغمبر. و به جان خودت، یعنی سوگند به جان خودت. (ناظم الاطباء). قسم. سوگند. (فرهنگ فارسی معین) : بگویی به دادار خورشید و ماه به تیغ و به مهر و به تخت و کلاه. فردوسی (از فرهنگ فارسی معین). ، در بیان جنس چنانکه بجای آن ’از جنس’ توان گذاشت. (فرهنگ فارسی معین) : هیچکس را تو استوار مدار کار خود کن کسی به یار مدار. سنایی (از فرهنگ فارسی معین). ، بمعنی طرف و سوی. (فرهنگ فارسی معین) : چو زین کرانه شه شرق دست برد به تیر بر آن کرانه نماند از مخالفان دیار. فرخی (از فرهنگ فارسی معین). ، استعانت را رساند و در این صورت، آنچه پس از وی آید افزار کار و عمل است. (فرهنگ فارسی معین) : به لشکر توان کرد این کارزار به تنها چه برخیزد ازیک سوار. فردوسی (از فرهنگ فارسی معین). ، تعلیل را است و در این حال مابعد آن علت حکم است: به جرم خیانت به کیفر رسید. به گناه خود مأخوذ گردید. (فرهنگ فارسی معین) ، بر مقدار دلالت کند و مفید معنی تکرار باشد: به دامن در فشاند. به مشت زر داد. به خروار شکر پاشید. که معنی آنها دامن دامن، مشت مشت و خروار خروار است. (فرهنگ فارسی معین) ، در آغاز و ابتدای سخن بکار رود. (فرهنگ فارسی معین) : بنام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد. فردوسی (از فرهنگ فارسی معین). ، سازگاری. توافق. مطابق. (فرهنگ فارسی معین) : اگر جز به کام من آید جواب من و گرز ومیدان افراسیاب. فردوسی (از فرهنگ فارسی معین). ، بر عوض و مقابله دلالت کند. (فرهنگ فارسی معین). مقابل. برابر: میوۀ جان را که به جانی دهند کی بود آبی که به نانی دهند. نظامی. آسمان گو مفروش این عظمت کاندر عشق خرمن مه به جوی خوشۀ پروین به دو جو. حافظ (از فرهنگ فارسی معین). ، پیش. نزد: حجام را به قاضی بردند. (کلیله و دمنه) ، برای: مجمز دررسید با نامه ای بود به خط سلطان مسعود به برادر. (تاریخ بیهقی). گویند دزدی شبی به خانه توانگری با یاران خود به دزدی رفت. (کلیله و دمنه) ، برای ترتیب آید: دم به دم. خانه به خانه. شهر به شهر. (فرهنگ فارسی معین) ، بمعنی ’را’: به من گفت. به تو داد. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به حرف ’ب’ در همین لغت نامه شود
