لقب عبداﷲ بن حارث بن عبدالمطلب قرشی که والی بصره بود. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)، بد تمثال. مجسمه. تمثیل. (یادداشت مؤلف)، نقش پیکر. صورت و نقش برجسته. - بت اشرفی، صورتی که بر اشرفیهای مسکوک باشد چنانچه در عهد اکبری و جهانگیری یک روی اشرفی صورت گاو و امثال آن نقش میکردندو ظاهراً مراد از اشرفی هون است که در دکن رواج دارد یا مطلق طلای مسکوک. (آنندراج) : اشرف از حرص چه چسبی به زر و سیم مگر چون بت اشرفی از بهر زرت ساخته اند. سعید اشرف. - دو بتی، اشرفی که هر دو رویش مسکوک باشد. (آنندراج) : از سکۀ مهرشان به بازار وفا قلبم چو طلای دوبتی گشت عزیز. صادق دست غیب. ، کنایه از خوبروی. خوب صورت. کنایه از معشوق. (از هفت قلزم) (از آنندراج). جمیل. جمیله: بتا نگارا از چشم بد بترس و مکن چرا نداری با خود همیشه چشم پنام. شهید. بتا نخواهم گفتن تمام مدح ترا که شرم دارد خورشید اگر کنم سپری. رودکی. بجمله خواهم یک ماهه بوسه از تو بتا بکیج کیج نخواهم که نام من توزی. رودکی. اینهمه [گل و مشک] یکسره تمام شده ست نزد تو ای بت ملوک فریب. رودکی. دلا کشیدن باید عتاب و ناز بتان رطب نباشد بی خار و کنز بی مارا. فرالاوی. دارد هرکس بتا به اندازۀ خویش در خانه خود بنده و آزاد و خدیش. ابومسلم. بر کمرگاه تو از کستی حورست بتا چه کشی بیهده کشتی و چه بندی کمرا. خسروانی. این چه ترفندست ای بت که همی گوید خلق که سفر باشد فرجام ترا مستقرا. خسروانی. ای دل من [زو] بهر حدیث میازار کان بت فرهخته نیست نوآموز است. دقیقی. فخن باغ بین ز ابرو زنم گشته چون عارض بتان خرم. دقیقی (از اسدی). ای حورفش بتی که چو بینند روی تو گویند خوبرویان ماه مناوری. خسروی. گر خوار شدم پیش بت خویش روا باد اندی که بر مهتر خود خوار نیم خوار. عماره. چونین بتی که [منت] صفت کردم... عماره. بت اندر شبستان فرستاد شاه بفرمود تا برنشیند بگاه. فردوسی. به پیشش بتان نوآیین بپای تو گفتی بهشت است کاخ و سرای. فردوسی. چنین داد پاسخ که در خان تو میان بتان شبستان تو. فردوسی. برون آورید از شبستان اوی بتان سیه چشم خورشیدروی. فردوسی. تو پنداری دل به تو آراسته ایم ما ای بت از آن سرای برخاسته ایم. فرخی. کاخ او پربتان جادوفش باغ او پرفغان کبک خرام. فرخی. از بهر سه بوسه ای بت بوسه شمر چون گاو به چرم گر بمن درمنگر. فرخی. بپیچد دلم چون ز پیچه بتم گشاید برغم دلم پیچه بند. عسجدی. گفتم فغان کنم ز تو ای بت هزار بار گفتا که از فغان بود اندر جهان فغان. عنصری. چون ملک با ملکان مجلس می کرده بود پیش او بیست هزاران بت نو برده بود. منوچهری. بیوفایی کنی و نادان سازی تن خویش نیستی ای بت یکباره بدین نادانی. منوچهری. آتشی داشت به دل دست زد و دل بدرید تا بدیده بت او آتش هجرانش دید. منوچهری. نگارا سروقدا ماهرویا بتا زنجیرمویا مشک بویا. (ویس و رامین). شاد و خرم زی و می میخور از دست بتی. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 390). خیال روز فراق بتان به روز وصال مرا گداخته دارد ز غم بسان هلال. قطران. گر از خوبان بدی ناید چرا پس بتان را روی خوب و فعل منکر. ناصرخسرو. منگر در بتان که آخر کار نگرستن گرستن آرد بار. سنائی. هی به سودای بتان در بسته ام بت پرستی را میان دربسته ام. خاقانی. نمازعاشقان بی بت روا نیست سجود بت پرستان تازه گردان. خاقانی. خود لطف بود چندان ای جان که تو داری دارند بتان لطف نه چندان که تو داری. خاقانی. گر به میدان رود آن بت مگذارید دمی بو که هشیار شوم برگ نثاری بکنم. خاقانی. یکی را زان بتان بنشاند در راه که هرکس را ببینی بر گذرگاه. نظامی. دست بدان حقۀ دینار کرد زلف بتان حلقۀ زنار کرد. نظامی. به دست آوردم آن سرو روان را بت سنگین دل سیمین میان را. نظامی. هر لحظه بشکلی بت عیار برآمد چون ماه عیان شد تا عاقبت آن شکل عرب وار برآمد دل برد و نهان شد. مولوی. آفاق را گردیده ام مهر بتان ورزیده ام بسیار خوبان دیده ام اما تو چیز دیگری. سعدی. نغمۀ فاخته و قمری و ساری و هزار با سراینده بتان نالۀ زاغ و زغن است. یغما. - بت ختن، کنایه از کنیزکان و دختران خوبروی چینی است: تا از می و از بت سخن انگیزد شاعر می خوه ز بتان ختن و تبت و قرقیز. سوزنی. - بت طرازی، کنایه از آن خوبروی که چون کنیزکان و زیبارویان طراز (شهری معروف در ترکستان) باشد: بسی خوبچهره بتان طراز گرانمایه اسبان و هرگونه ساز. فردوسی. همه شب ببودند با کام و ناز به پیش اندورن شان بتان طراز. فردوسی. وزین بهر نیمی شب دیر باز نشستی همی با بتان طراز. فردوسی. - بت کشمیر، خوبروی کشمیری: پیام دادم نزدیک آن بت کشمیر که دل بحلقۀ زلفت چرا شدست اسیر. معزی. ، کنایه از آدم بیروح و بی حرکت. آنکه چون مجسمه بی جان باشد، بمجاز، غضبناک و خشمگین: مثل بت بزرگ خشمگین و غضبناک نشسته
