بستان. روضه. مشترک است در عربی و فارسی و جمع آن در عربی بیغان است. (غیاث اللغات) (مهذب الاسماء). گلستان. صاحب آنندراج گوید: از مولوی حبیب الله خان شنیده شد که باغ لغت عربی است و بیغان جمع آن... در عرف هندیان به کاف فارسی خوانند و این از توافق لسانین بود - انتهی. محوطه ای که نوعاً محصور است و در آن گل و ریاحین و اشجار مثمر و سبزی آلات و جز آنها غرس و زراعت میکنند. (ناظم الاطباء). آبسالان. (برهان). بوستان. ج، باغات و این جمع تراشیدۀ فارسی زبانان متعرب است. (از آنندراج). در پهلوی: باغ ’مناس 269’ سغدی: باغ، گیلکی: باک. فریزندی: باک، نطنزی: باگ. سرخه ای و شهمیرزادی: باک. (حاشیۀ برهان قاطع چ معین). حدیقه. (انجمن آرای ناصری) (برهان). جایی که در اودرختان میوه دار و گل آور باشد. (هفت قلزم). علجوم، باغ بسیاردرخت. (منتهی الارب). مغلوبه، باغ بهم نزدیک و درهم و پیچیده درخت. (منتهی الارب) : ببگماز بنشست بمیان باغ بخورد و بیاران او شد نفاغ. ابوشکور. کجا باغ بینی همه راغ بود کجا راغ بینی همه باغ بود. ابوشکور. آمدآن نوبهار توبه شکن پرنیان گشت باغ و برزن و کوی. رودکی. شاه دیگر روز باغ آراست خوب تختها بنهاد و برگسترد بوب. رودکی. شکوفه همچو شکاف است و میغ دیباباف مه و خور است همانا بباغ در صراف. ابوالمؤید. فخن باغ بین ز ابر و ز نم گشته چون عارض بتان خرم. دقیقی. سروتن بشستی نهفته بباغ پرستنده با او نبردی چراغ. فردوسی. سوی میوه و باغ بودیش [خسروپرویز روی بدان تا بیابد زهر میوه بوی. فردوسی. چو اندر بره خور نهادی چراغ پسش دشت بودی و در پیش باغ. فردوسی. دگر شارسان برکۀ اردشیر پراز باغ و پر گلشن و آبگیر. فردوسی. خداوندا یکی بنگر بباغ و راغ و دشت اندر که گشته از خوشی و نیکویی و پاکی و خوبی. منوچهری. هر کجا باغی بود آنجا بود آواز مرغ هر کجا مرغی بود آنجا بود تیرسفین. منوچهری. باغ همچون تخت بزازان پر از دیبا شود باد همچون طبل عطاران پر از عنبر شود. عنصری. بر دست راست این باغ حوضی است بزرگ. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 116). چون از سرای عدنانی بگذشته آید باغی است بزرگ. (تاریخ بیهقی). خواجه گفت: بایستی این باغ دیده شدی. (تاریخ بیهقی ص 346). سوی باغ گل باید اکنون شدن چه بینیم از بام و از پنجره. ابونصر (از فرهنگ اسدی نخجوانی). بود جغد خرم به ویرانه زشت چو بلبل بخوش باغ اردی بهشت. اسدی. شهری نه یکی باغ پر از میوه، پر از گل دیوار مزین همه و خاک مشجر. ناصرخسرو. گرنه چو یوسف شده ست گل چو زلیخا باغ چرا بازشد دوازده ساله. ناصرخسرو. تین و زیتون ببین در این باغ وان شهر امین و طور سینین. ناصرخسرو. ای باغ جان کزان لب به نوبری ندارم یاد لبت خورم می سر دیگری ندارم. خاقانی. گویی از باغ جان رسدخبرت بویی ای مه نمیرسد چه رسد. خاقانی. برسد میوه بست در باغت که بهیچ آفتاب می نرسد. خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 783). عروس باغ مگر جلوه میکند امروز که باد غالیه سای است و ابرلؤلؤ بار. ظهیر فاریابی. چه خوش باغیست باغ زندگانی گر ایمن باشد از باد خزانی. نظامی. باغ سبز عشق کو بی منتهاست جز غم و شادی درو بس میوه هاست. مولوی. سروی چو تو می باید تا باغ بیاراید ور در همه باغستان سروی نبود شاید. سعدی. ابنای روزگار به صحرا روند و باغ صحرا و باغ زنده دلان کوی دلبرست. سعدی. بلبل بیدل تو عمر خواه که آخر باغ شود سبز و سرخ گل بدرآید. حافظ. باغ بلبل را قفس باشد چو بندد بارگل. کاتبی ترشیزی. ز آب و رنگ گل باغ عارضت گلچین گمان بری که مگر بسته در نگار انگشت. محمد قلی سلیم (از شعوری). در باغ طبیعت نفشردیم قدم را چیدیم و گذشتیم گل شادی و غم را. عرفی. چندانکه بهار است و خزان است در این باغ چشم دل شبنم نگرانست در این باغ. صائب. گشته دستم شاخ گل از بسکه دارد داغها یادگار باغ نومیدیست بر سر میزنم. میرزا فصیح (از شعوری).
