در پهلوی، امت. در پازند، امذ. (از حاشیۀ برهان قاطعچ معین). آرزو. (حاشیۀ برهان قاطع) (ناظم الاطباء). رجاء. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی). رجو. رجاوه. مهه. (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی). مرجاه. (منتهی الارب). امل. امله. ترجی. ارتجاء. ترجیه. آرمان. (از یادداشتهای مؤلف) : بامّید تاج از پدر چشم داشت پدر زین سخن بر پسر خشم داشت. فردوسی. بر افروخت رودابه را دل ز مهر بامّید آن تا ببیندش چهر. فردوسی. بنالید و سر سوی خورشید کرد بیزدان دلش پر ز امّید کرد. فردوسی. امیدم چنانست کز کردگار نباشی جز از شاد و به روزگار. فردوسی. از لب تو مر مرا هزار امید است وز سر زلفت مرا هزار زلیفن. عنصری. همه بر امید اعتماد مکنید چنانکه دست از کار کردن بکشید. (تاریخ بیهقی). هر امّید را کار ناید ببرگ بس امّید کانجام آن هست مرگ. اسدی. پناه روانست دین از نهاد کلید بهشت و ترازوی داد... ز دیو ایمنی وز فرشته نوید ز دوزخ گذار و بفردوس امید. اسدی. یکی نهاده بود گوش بر امید سرود یکی چشیده بود داغ بر امید کباب. قطران. ز بهر نعمت دنیا که خاک بر سر آن باین امید که گفتم بسیت باید بود. ناصرخسرو. بهاران بر امّید میوۀ خزانی زمستان بر امّید سبزه بهاری. ناصرخسرو. آنرا که بر امّید آن جهان نیست این تیره جهان شهره بوستان است. ناصرخسرو (دیوان چ مینوی - محقق ص 192). مرا ای پسر عمر کوتاه کرد فراخی امید و درازی امل. ناصرخسرو. و در این امید پیر گشت. (مجمل التواریخ و القصص). بر درگاه ملک مقیم شده ام و آنرا قبلۀ حاجات و مقصد امید ساخته. (کلیله و دمنه). مرا وصال نباید همان امید خوش است نه هرکه رفت رسید و نه هرکه کشت درود. سنایی. که دایم چو دارای با اعتمید شتابد سویم چون بمقصد امید. اثیر اخسیکتی. نقش امّید چون تواند بست قلمی کزدلم شکسته تر است ؟ خاقانی. تا چند نان ونان که زبانم بریده باد کآب امید بود امید عطای نان. خاقانی. بر در امّیدشان قفلی از فقل حسبی زده تا ز دندانه کلیدش سین سبحان دیده اند. خاقانی. بیاد ماه با شبرنگ می ساخت بامّید گهر با سنگ می ساخت. نظامی. بر امّید رخ چون آفتابت چو سایه می گذارم روزگاری. عطار. خوش است درد که باشد امید درمانش درازنیست بیابان که هست پایانش. سعدی. خار تا کی، لاله ای در باغ امّیدم نشان زخم تا کی، مرهمی بر جان دردآگین من. سعدی. یاری بدست کن که بامّید راحتش واجب بود که صبر کنی برجراحتش. سعدی. بامّید بیشی نداد و نخورد. (بوستان). چو کم را نخوردی بامّید بیش کمت نیز ترسم گریزد ز پیش. امیرخسرو. عدوش اگر ز درخت امید می طلبد بود ز ساحت او رجعتش بخف چنین. ابن یمین. کسی یافت عزت که بگسست امید رجاپیشه ناچار ذلت کشید. شرف الدین علی یزدی. الهی غنچۀ امّید بگشای گلی از روضۀ جاوید بنمای. جامی. یا مرا در امیدوعده تو صبر ایوب و عمر نوح دهد. گلخنی قمی. ببازوی دل زور غم می برم که زنجیر امّید در هم درم. ظهوری (از آنندراج). ، آنکه بامید دریافت صله و جایزه بدر ارباب کرم رود (شاعر، مداح، درویش و غیره). (فرهنگ فارسی معین) : گفت او را و دوصد امّیدلیس تو بمن بگذار و این بر من نویس. مولوی (از فرهنگ فارسی معین)
