معنی یفعل در لغت نامه دهخدا

تأثیر در چیزی که قبول اثر کند چون گرم کردن و بریدن و آن مقوله ای از مقولات عشر ارسطوست. (یادداشت مؤلف). مقابل انفعال یا ان ینفعل. هرچیزی که در چیزی دیگر تأثیر کند حالت مؤثریت شی ٔ را فعل، و متأثریت شی ٔ دیگر را انفعال یا ان ینفعل می نامند. (از فرهنگ لغات و اصطلاحات فلسفی سجادی ص 47)، می کُند. انجام می دهد.، - یفعل ُ ما یشاء، هرچه خواهد کند: یفعل ُ اﷲ ما یشاء و یحکم ما یرید. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 639).، تا دلیل قوت است و تا نشان قدرت است، یفعل ُ اﷲ ما یشاء و یحکم اﷲ ما یرید.، امیرمعزی

معنی یفعل در فرهنگ لغت هوشیار

تاثیر در چیزی که قبول اثر کند چون گرم کردن و بریدن و آن مقوله ای از مقولات عشر ارسطوست

معنی یفعل - جستجوی لغت در جدول جو

یفعل(یَ عَ)

لغت نامه دهخدا

یفعل

فرهنگ لغت هوشیار

تفعل

در صرف عربی، از ابواب ثلاثی مزیدٌفیه

فرهنگ فارسی عمید

فعل

عمل، کار، کردار، در دستور زبان علوم ادبی کلمه ای که بر وقوع امری یا کاری در زمان معین دلالت می کند، انجام دادن عملی، نیرنگ
فعل امر: در دستور زبان علوم ادبی کلمه ای که بر انجام کاری یا داشتن و پذیرفتن حالتی دلالت می کند مانند برو، بزن، ببر

عمل، کار، کردار، در دستور زبان علوم ادبی کلمه ای که بر وقوع امری یا کاری در زمان معین دلالت می کند، انجام دادن عملی، نیرنگ
فعل امر: در دستور زبان علوم ادبی کلمه ای که بر انجام کاری یا داشتن و پذیرفتن حالتی دلالت می کند مانندِ برو، بزن، ببَر

فرهنگ فارسی عمید

ان یفعل

(اَ یَ عَ)

یکی از مقولات عشر ارسطو. و آن بودن چیزی است مؤثر در غیر، همچون قاطع مادام که قطع میکند. (تعریفات سید جرجانی) (نفایس الفنون). در برابر ان ینفعل. فعل در فلسفه یکی از مقولات نه گانه عرضی است و عبارت از تحریک در کیف است، و امرمتکیف را مقولۀ انفعال یا ان ینفعل مینامند و بعبارت دیگر حالت مؤثریت چیزی را در دیگر، فعل یا مقولۀ ان یفعل گویند و حالت متأثریت شی ٔ را از شی ٔ دیگرمقولۀ انفعال یا ان ینفعل مینامند. (فرهنگ لغات و اصطلاحات فلسفی سجادی). و رجوع به اساس الاقتباس شود، بردباری. تحمل، وقر. وقار. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به اناهشود

لغت نامه دهخدا

فعل

(فِ)

حرکت مردم. (منتهی الارب). اسم حدث و آن کنایت از حرکت انسان است. (از اقرب الموارد). کردار یا کنایت از عملی است متعدی. ج، فعال. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). ج، فعال، افعال. جج، افاعیل. (فرهنگ فارسی معین). علم، مقابل قول. (یادداشت مؤلف) :
گر از جهل یک فعل خوب آیدی
مر او را ستاینده بستایدی.
بوشکور.
سفله فعل مار دارد بی خلاف
جهد کن تا روی سفله ننگری.
بوشکور.
هم بدان رو کاشتقاق فعل از فاعل بود
چرخ و سعد از کنیت و نام تو گیرند اشتقاق.
منوچهری.
آن فعل بد او در سر وی پیچید. (تاریخ بیهقی).
نخست فاعل، پس فعل وآنگهی مفعول
تو را از این سه ز مفعول نیست بیرون کار.
ناصرخسرو.
فعل علی و محمد ار نکنی
خیره چه گویی محمدی و علی.
ناصرخسرو.
تابگفتاری هر باریکی نخلی
چون بفعل آئی پرخار مغیلانی.
ناصرخسرو.
به نورش خورد مؤمن از فعل خود بر
به نارش برد کافراز کرده کیفر.
ناصرخسرو.
ندارد فعل من آن زور بازو
که با عدل تو باشد هم ترازو.
نظامی.
فعل بد کار بی خرد باشد
هرچه عاقل کند نه بد باشد.
مکتبی نیشابوری.
فعل را در غیب صورت میکنند
فعل دزدی را نه داری میزنند.
مولوی.
هرچه از فعل ایشان در نظرم ناپسند آمد از آن پرهیز کردم. (گلستان).
درآن روز کز فعل پرسند و قول
اولوالعزم را تن بلرزد ز هول.
سعدی.
در عفو باز است و طاعت ولیک
نه هر کس تواناست بر فعل نیک.
سعدی.
هرگز نباشدت به بد دیگران نظر
در فعل خویشتن تو اگر نیک بنگری.
اوحدی.
- بدفعل، بدکار. بدکردار.
- زهره فعل، مبارک. خجسته. شادی آور و یا به کنایت زیبا:
ز تیمار آن لعبت زهره فعل
ز هجران آن روی خورشیدفر.
مسعودسعد.
- نکوفعل، مقابل بدفعل. نیکوکردار. خوب کردار:
نام نیکو را بگستر، شو بفعل خویش نیک
تات گوید این نکوفعل آنکه او آوا کند.
ناصرخسرو.
- نیک فعل، نکوفعل. خوب کردار:
مرد دانا نیک فعل و چرخ نادان بدکنش
نزد یکدیگر هگرز این هر دو را بازار نیست.
ناصرخسرو.
، فرج شتر ماده، فرج هر ماده عموماً. (منتهی الارب) ، کردن کاری. انجام دادن. (فرهنگ فارسی معین) ، در دستور زبان یکی از اقسام کلمات است. (یادداشت مؤلف). کلمه ای است که دلالت کند بر معنائی مستقل مقرون به یکی از ازمنۀ ماضی و حال و مستقبل. (یادداشت مؤلف). کلمه ای است که دلالت بر حالت یا وقوع امری در زمان گذشته، حال یا آینده کند. ج، افعال. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل امر. رجوع به امر شود.
- فعل خاص، فعلی است که بر کار و عمل مخصوصی دلالت کند، مانند: گفتن. شنودن. نشستن. برخاستن. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل ربطی. رجوع به ترکیب فعل عام شود.
- فعل سماعی، فعلی است که صرف آن موقوف بر سماع باشد. مقابل فعل قیاسی. فعل سماعی بر دو قسم است: تام و غیرتام. فعل سماعی تام، آن است که مشتقاتش از ریشه واحد گرفته نشده باشد، لیکن در حروف اصلی آن حذف و تبدیل راه یافته باشد و ماضی و مصدرش با امر و مضارع متفاوت باشد و نتوان از روی قیاس فعلی جدید بنا کرد، چون سوختن از سوز، جستن از جوی، فرسودن از فرسای، گفتن از گوی، خواستن از خواه، داشتن از دار و غیره. فعل سماعی غیرتام، آن است که مشتقاتش از دو ریشه آمده باشد، چون سفت و سنبد که از دو ریشه ’سفت’ و ’سنب’ آمده، و دید و بیند که از دو ریشه دائی یا دای و وئنه آمده. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل عام، هرگاه فعل دلالت بر وجود وقوع مطلق کند و بر کار و عمل مخصوصی دلالت نداشته باشد آن را فعل عام یا فعل ربطی نامند، مانند: بودن، استن و شدن. مقابل فعل خاص. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل قیاسی، فعلی است که صرف آن مطابق قیاس باشد. مقابل فعل سماعی و آن بر دو قسم است: تام و غیرتام. فعل قیاسی تام، آن است که همه صیغه های آن بدون حذف و تبدیل بر طبق قاعده معینی که درزبان فارسی جاری است از ریشه آن فعل مشتق گردیده باشد و همیشه بتوان مطابق آن قاعده فعل تازه ای بنا کرد، چون: جنگیدن از جنگ، کوشیدن از کوش، دریدن از در، کشیدن از کش و غیره. فعل قیاسی غیرتام، آن است که صیغه های آن بدون حذف یا تبدیل از ریشه واحدی مشتق گردیده باشد، لیکن در هیئت مصدر و ماضی آن تغییری مختصر راه یافته و از قاعده جاری - که در افعال قیاسی تام موجود است - تجاوز شده باشد، چون: کشتن از کش، گزاردن از گزار، دانستن از دان، درودن از درو و غیره. (فرهنگ فارسی معین از دستور پنج استاد).
- فعل لازم. رجوع به لازم شود.
- فعل ماضی. رجوع به ماضی شود.
- فعل متعدی. رجوع به متعدی شود.
- فعل مثبت، آن است که دلالت بر وقوع کاری بطریق اثبات کند، مانند: حسن به مدرسه رفت یا علی به خانه آمد. مقابل فعل منفی. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل مستقبل. رجوع به مستقبل شود.
- فعل مضارع. رجوع به مضارع شود.
- فعل معین، فعلی است که افعال دیگر به همراهی و معاونت آن صرف شود و آن شامل افعال ذیل است: استن، بودن، شدن و خواستن. (فرهنگ فارسی معین). توانستن، بایستن و شایستن نیز بصورت فعل معین به کار روند.
- فعل منفی، آن است که عملی را بطریق نفی بیان کند: علی درس نخواند و چیزی نشد. مقابل فعل مثبت. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به فعل مثبت شود.
- فعل وصفی، هرگاه دو فعل متوالی در فاعل و زمان یکی باشند، جایز است که فعل اول را به وجه وصفی بیاورند و آن را عطف کنند: انوشروان برنشسته به شکار رفت. (فرهنگ فارسی معین). آوردن واو عطف بعد از وجه وصفی درست نیست، زیرا استعمال این وجه دو جمله را تبدیل به یک جمله میکند. فقط در صورتی که فعل جملۀ دوم ماضی نقلی یا بعید باشد و صیغۀ فعل بودن از جملۀاول حذف شود، ذکر حرف واو لازم است، مانند: من به مدرسه رفته و درس خوانده ام. (از یادداشتهای مؤلف).
، تأثیر. اثر:... معده را سست کند و قی آرد. روغن او این فعل کند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی).
فعل توست این غصه های دم بدم
این بود معنی قد جف القلم.
مولوی.
، یکی از مقولات نه گانه عرض است و عبارت است از تحریک در کیف، و امر متکیف را مقولۀ انفعال یا ان ینفعل گویند. بعبارت دیگر حالت مؤثریت شی ٔرا از شی ٔ دیگر مقولۀ انفعال یا ان ینفعل نامند. (فرهنگ فارسی معین از فرهنگ اصطلاحات فلسفی تألیف جعفر سجادی) ، خروج از قوه به فعل که گاه فعلی است و به نام فساد و کون خوانده می شود و گاه تدریجی است و استحاله نامیده میشود، انتقال تدریجی را حرکت هم نامند. (فرهنگ فارسی معین) ، جنبۀ شیئیت و تحصیل اشیاء است. مقابل قوه، چنانکه گویند موجودات از لحاظ قوه و فعل بر سه قسم اند: آنچه از هر جهت بالفعل باشد، آنچه از هر جهت بالقوه باشد، آنچه از جهتی بالفعل و از جهتی بالقوه است. قسم اول مانند مفارقات نوعیه از عقول و نفوس کلیه. قسم دوم مانند کلیۀ موجودات مادی و مادیات جهان ناسوت. قسم سوم مانند هیولای محض بنابر آنکه قوه محض باشد و شایبۀفعلیت نداشته باشد. (فرهنگ فارسی معین از فرهنگ فلسفی جعفر سجادی).
- به فعل آمدن، از حالت قوه بحالت فعل درآمدن. (فرهنگ فارسی معین).
- به فعل بودن، در عمل بودن. در کار بودن. (فرهنگ فارسی معین).
- به فعل درآوردن، عمل کردن. اجرا کردن. (فرهنگ فارسی معین).
- ، تحقق بخشیدن. (فرهنگ فارسی معین)

حرکت مردم. (منتهی الارب). اسم حدث و آن کنایت از حرکت انسان است. (از اقرب الموارد). کردار یا کنایت از عملی است متعدی. ج، فِعال. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). ج، فعال، افعال. جج، افاعیل. (فرهنگ فارسی معین). علم، مقابل قول. (یادداشت مؤلف) :
گر از جهل یک فعل خوب آیدی
مر او را ستاینده بستایدی.
بوشکور.
سفله فعل مار دارد بی خلاف
جهد کن تا روی سفله ننگری.
بوشکور.
هم بدان رو کاشتقاق فعل از فاعل بود
چرخ و سعد از کنیت و نام تو گیرند اشتقاق.
منوچهری.
آن فعل بد او در سر وی پیچید. (تاریخ بیهقی).
نخست فاعل، پس فعل وآنگهی مفعول
تو را از این سه ز مفعول نیست بیرون کار.
ناصرخسرو.
فعل علی و محمد ار نکنی
خیره چه گویی محمدی و علی.
ناصرخسرو.
تابگفتاری هر باریکی نخلی
چون بفعل آئی پرخار مغیلانی.
ناصرخسرو.
به نورش خورد مؤمن از فعل خود بر
به نارش برد کافراز کرده کیفر.
ناصرخسرو.
ندارد فعل من آن زور بازو
که با عدل تو باشد هم ترازو.
نظامی.
فعل بد کار بی خرد باشد
هرچه عاقل کند نه بد باشد.
مکتبی نیشابوری.
فعل را در غیب صورت میکنند
فعل دزدی را نه داری میزنند.
مولوی.
هرچه از فعل ایشان در نظرم ناپسند آمد از آن پرهیز کردم. (گلستان).
درآن روز کز فعل پرسند و قول
اولوالعزم را تن بلرزد ز هول.
سعدی.
در عفو باز است و طاعت ولیک
نه هر کس تواناست بر فعل نیک.
سعدی.
هرگز نباشدت به بد دیگران نظر
در فعل خویشتن تو اگر نیک بنگری.
اوحدی.
- بدفعل، بدکار. بدکردار.
- زهره فعل، مبارک. خجسته. شادی آور و یا به کنایت زیبا:
ز تیمار آن لعبت زهره فعل
ز هجران آن روی خورشیدفر.
مسعودسعد.
- نکوفعل، مقابل بدفعل. نیکوکردار. خوب کردار:
نام نیکو را بگستر، شو بفعل خویش نیک
تات گوید این نکوفعل آنکه او آوا کند.
ناصرخسرو.
- نیک فعل، نکوفعل. خوب کردار:
مرد دانا نیک فعل و چرخ نادان بدکنش
نزد یکدیگر هگرز این هر دو را بازار نیست.
ناصرخسرو.
، فرج شتر ماده، فرج هر ماده عموماً. (منتهی الارب) ، کردن کاری. انجام دادن. (فرهنگ فارسی معین) ، در دستور زبان یکی از اقسام کلمات است. (یادداشت مؤلف). کلمه ای است که دلالت کند بر معنائی مستقل مقرون به یکی از ازمنۀ ماضی و حال و مستقبل. (یادداشت مؤلف). کلمه ای است که دلالت بر حالت یا وقوع امری در زمان گذشته، حال یا آینده کند. ج، افعال. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل امر. رجوع به امر شود.
- فعل خاص، فعلی است که بر کار و عمل مخصوصی دلالت کند، مانند: گفتن. شنودن. نشستن. برخاستن. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل ربطی. رجوع به ترکیب فعل عام شود.
- فعل سماعی، فعلی است که صرف آن موقوف بر سماع باشد. مقابل فعل قیاسی. فعل سماعی بر دو قسم است: تام و غیرتام. فعل سماعی تام، آن است که مشتقاتش از ریشه واحد گرفته نشده باشد، لیکن در حروف اصلی آن حذف و تبدیل راه یافته باشد و ماضی و مصدرش با امر و مضارع متفاوت باشد و نتوان از روی قیاس فعلی جدید بنا کرد، چون سوختن از سوز، جستن از جوی، فرسودن از فرسای، گفتن از گوی، خواستن از خواه، داشتن از دار و غیره. فعل سماعی غیرتام، آن است که مشتقاتش از دو ریشه آمده باشد، چون سفت و سنبد که از دو ریشه ’سفت’ و ’سنب’ آمده، و دید و بیند که از دو ریشه دائی یا دای و وئنه آمده. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل عام، هرگاه فعل دلالت بر وجود وقوع مطلق کند و بر کار و عمل مخصوصی دلالت نداشته باشد آن را فعل عام یا فعل ربطی نامند، مانند: بودن، استن و شدن. مقابل فعل خاص. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل قیاسی، فعلی است که صرف آن مطابق قیاس باشد. مقابل فعل سماعی و آن بر دو قسم است: تام و غیرتام. فعل قیاسی تام، آن است که همه صیغه های آن بدون حذف و تبدیل بر طبق قاعده معینی که درزبان فارسی جاری است از ریشه آن فعل مشتق گردیده باشد و همیشه بتوان مطابق آن قاعده فعل تازه ای بنا کرد، چون: جنگیدن از جنگ، کوشیدن از کوش، دریدن از در، کشیدن از کش و غیره. فعل قیاسی غیرتام، آن است که صیغه های آن بدون حذف یا تبدیل از ریشه واحدی مشتق گردیده باشد، لیکن در هیئت مصدر و ماضی آن تغییری مختصر راه یافته و از قاعده جاری - که در افعال قیاسی تام موجود است - تجاوز شده باشد، چون: کشتن از کش، گزاردن از گزار، دانستن از دان، درودن از درو و غیره. (فرهنگ فارسی معین از دستور پنج استاد).
- فعل لازم. رجوع به لازم شود.
- فعل ماضی. رجوع به ماضی شود.
- فعل متعدی. رجوع به متعدی شود.
- فعل مثبت، آن است که دلالت بر وقوع کاری بطریق اثبات کند، مانند: حسن به مدرسه رفت یا علی به خانه آمد. مقابل فعل منفی. (فرهنگ فارسی معین).
- فعل مستقبل. رجوع به مستقبل شود.
- فعل مضارع. رجوع به مضارع شود.
- فعل معین، فعلی است که افعال دیگر به همراهی و معاونت آن صرف شود و آن شامل افعال ذیل است: استن، بودن، شدن و خواستن. (فرهنگ فارسی معین). توانستن، بایستن و شایستن نیز بصورت فعل معین به کار روند.
- فعل منفی، آن است که عملی را بطریق نفی بیان کند: علی درس نخواند و چیزی نشد. مقابل فعل مثبت. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به فعل مثبت شود.
- فعل وصفی، هرگاه دو فعل متوالی در فاعل و زمان یکی باشند، جایز است که فعل اول را به وجه وصفی بیاورند و آن را عطف کنند: انوشروان برنشسته به شکار رفت. (فرهنگ فارسی معین). آوردن واو عطف بعد از وجه وصفی درست نیست، زیرا استعمال این وجه دو جمله را تبدیل به یک جمله میکند. فقط در صورتی که فعل جملۀ دوم ماضی نقلی یا بعید باشد و صیغۀ فعل بودن از جملۀاول حذف شود، ذکر حرف واو لازم است، مانند: من به مدرسه رفته و درس خوانده ام. (از یادداشتهای مؤلف).
، تأثیر. اثر:... معده را سست کند و قی آرد. روغن او این فعل کند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی).
فعل توست این غصه های دم بدم
این بود معنی قد جف القلم.
مولوی.
، یکی از مقولات نه گانه عرض است و عبارت است از تحریک در کیف، و امر متکیف را مقولۀ انفعال یا ان ینفعل گویند. بعبارت دیگر حالت مؤثریت شی ٔرا از شی ٔ دیگر مقولۀ انفعال یا ان ینفعل نامند. (فرهنگ فارسی معین از فرهنگ اصطلاحات فلسفی تألیف جعفر سجادی) ، خروج از قوه به فعل که گاه فعلی است و به نام فساد و کون خوانده می شود و گاه تدریجی است و استحاله نامیده میشود، انتقال تدریجی را حرکت هم نامند. (فرهنگ فارسی معین) ، جنبۀ شیئیت و تحصیل اشیاء است. مقابل قوه، چنانکه گویند موجودات از لحاظ قوه و فعل بر سه قسم اند: آنچه از هر جهت بالفعل باشد، آنچه از هر جهت بالقوه باشد، آنچه از جهتی بالفعل و از جهتی بالقوه است. قسم اول مانند مفارقات نوعیه از عقول و نفوس کلیه. قسم دوم مانند کلیۀ موجودات مادی و مادیات جهان ناسوت. قسم سوم مانند هیولای محض بنابر آنکه قوه محض باشد و شایبۀفعلیت نداشته باشد. (فرهنگ فارسی معین از فرهنگ فلسفی جعفر سجادی).
- به فعل آمدن، از حالت قوه بحالت فعل درآمدن. (فرهنگ فارسی معین).
- به فعل بودن، در عمل بودن. در کار بودن. (فرهنگ فارسی معین).
- به فعل درآوردن، عمل کردن. اجرا کردن. (فرهنگ فارسی معین).
- ، تحقق بخشیدن. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

افعل

(اِ عَ)

کن. بکن. که آنرا در استخاره بجای خیر گیرند و مقابل آن را شر دانند. (یادداشت مؤلف) :
لاتفعل و افعل نکند چندان سود
چون با عجمی کن و مکن باید گفت.
؟ (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

تفعل

(تَ)

یکی از اوزان ابواب ثلاثی مزیدفیه و معنی آن بیشتر بر مطاوعت و قبول فعل است. و رجوع به نشوء اللغه ص 15 شود

لغت نامه دهخدا

یفتل

(یَ)

شهری است به طخارستان. (منتهی الارب) (از لباب الانساب)

لغت نامه دهخدا

ینفعل

(یَ فَ عِ)

که قبول اثر می کند و آن از مقولات عشر ارسطوست چون گرم شدن و بریده شدن. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

یفع

(کَ)

برآمدن برکوه، گوالیدن و نزدیک بلوغ رسیدن و دارای بیست سال شدن کودک. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

فعل

(دَ)

کردن کار را. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فعل

(فُ عُ)

جمع واژۀ فعال. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ان یفعل

یکی از مقولات نه گانه اعراض است در اساس الاقتباس آمده: (یکی (مقوله ان یفعل) دال برهیاتی که مودی فعل را باشد از آن روی که موثر بود در وقت تاثیر) : (و اما ان یفعل چنان بود چون بریدن آنگاه که همی برد و سوختن آنگاه مه همی سوزد)

فرهنگ لغت هوشیار