معنی یبانی - جستجوی لغت در جدول جو

یبانی(یَ)

لغت نامه دهخدا

یمانی

ساخته شده در یمن مثلاً تیغ یمانی
برآمده از سوی یمن مثلاً برق یمانی
کنایه از جنوبی
کنایه از نوعی شمشیر
از مردم یمن

فرهنگ فارسی عمید

تبانی

با هم سازش کردن و هم دست شدن برای اقدام به امری

فرهنگ فارسی عمید

زبانی

ویژگی مطلبی که با زبان گفته شود، شفاهی
زبانیه، مالک دوزخ، دوزخبان، برای مثال پس بفرمود تا زبانی زشت / سوی دوزخ دواندش ز بهشت (نظامی۴ - ۷۲۲)

فرهنگ فارسی عمید

مبانی

مبناها، پایه ها، بنیان ها، جمع واژۀ مبنا
بناها، عمارت ها، ساختمان ها، بن ها، پایه ها، اساس ها، ساختن ها، جمع واژۀ بنا

فرهنگ فارسی عمید

ربانی

مربوط به رب، خدایی، اللهی، عالم راسخ در علم دین، خداشناس، عابد، عارف

فرهنگ فارسی عمید

شیبانی

(شَ)

شعبه دوم از ایل عرب (از ایلات خمسۀ فارس). (جغرافیای سیاسی کیهان ص 87). این شعبه به تیره های ذیل منقسم میگردد: پاپتی، ابوالحسنی، اردال، پلنگی، تکریتی، حسانی، کتی، کویچه، کلاریشی، ولیشاهی، شاه سواری، خوشنامی، عمادی، مهاری، فریدی، ابوالحاجی، سنوده، صباحی، غلامشاهی، لواردان، الوانی، بنی عبداللهی و غیره. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

شیبانی

(شَ)

اشرس بن عوف. از بزرگان ودلیران بنی شیبان در صدر اسلام است (متوفی 38 هجری قمری) او پس از واقعۀ نهروان با دویست تن از یاران خود در دسکره (غرب بغداد) بر علی بن ابیطالب خروج کرد و از آنجا به ’انبار’ رفت و در همانجا کشته شد. (از اعلام زرکلی چ 2 ج 1 ص 332). رجوع به اشرس بن حسان شود
اسحاق بن مرار، ملقب به ابوعمر. رجوع به اسحاق بن مرار شیبانی و اعلام زرکلی چ 2 ج 1 ص 289 و نزهه الالباب ص 129 و میزان الاعتدال ج 3 ص 373 و تاریخ بغداد ج 2 ص 329 شود

لغت نامه دهخدا

شیبانی

(شَ)

منسوب است به
شیبان که قبیله ای است

لغت نامه دهخدا