معنی گیوم - جستجوی لغت در جدول جو

شیم. (ناظم الاطباء). استوار و راست کردن حمله را در جنگ، درآمدن چیزی، ساق خود را بر اسب زدن، پنهان کردن چیزی در چیزی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به شیم شود

لغت نامه دهخدا

دیوم

(دُ)

جمع واژۀ دیمه، باران پیوسته. (منتهی الارب). رجوع به دیمه شود

لغت نامه دهخدا

دیوم

(دَیْ یو)

دائم. (اقرب الموارد). رجوع به دائم شود

لغت نامه دهخدا

غیوم

(غُ)

جمع واژۀ غیم. (غیاث اللغات) (آنندراج) (از اقرب الموارد). رجوع به غیم شود

لغت نامه دهخدا

غیوم

(غَ)

ابرناک. پوشیده از ابر. یوم غیوم، روز ابرناک. (از لسان العرب از ذیل اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فیوم

(فی یِ)

نام ولایت غربی به مصر، و تا فسطاط چهار روز راه است که مسافت دوروزه راه از آن بیابان بی آب و علف است. (از معجم البلدان). رجوع به فیون شود

لغت نامه دهخدا

فیوم

(فُ)

جمع واژۀ فیّم. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

بیوم

(بَیْ یو)

نام قریه ای است در مصر. (دائره المعارف فارسی)

لغت نامه دهخدا

قیوم

(قَیْ یو)

بیمانند و بی همتا. (منتهی الارب). بسیار قائم. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

خیوم

(تَ)

ترسیدن. خیم. خیمان. خیمومه. خیام، مکر و حیله نمودن پس رجوع کردن بر آن. خیم. خیمان. خیمومه. خیام، برداشتن پای. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). خیم. خیمومه. خیمان. خیام

لغت نامه دهخدا

گیومه

فرانسوی روزنه نشانه ایست در نگارش و آن کروشه مضاعفی است که در آغاز نقل قول (بصورت:) و در پایان آن (بصورت:) بکار رود

فرهنگ لغت هوشیار

هیوم

سرگشته

فرهنگ لغت هوشیار

گیوه

نوعی پای افزار که رویه آن را از ریسمان و نخ پرگ یعنی ریسمانهای پنبه ای بافته و زیره یا ته آنرا گاه از چرم و بیشتر از لته های بهم فشرده و درهم کشیده سازند، نوعی از کفش است

فرهنگ لغت هوشیار

گیرم

اول شخص مفرد مضارع از گرفتن، در مورد فرض و انگارش استعمال شود: گیرم که مارچوبه کند تن بشکل مار کوزهر بهر دشمن و کو مهره بهر دوست ک (خاقانی)

فرهنگ لغت هوشیار