معنی گرانجانی - جستجوی لغت در جدول جو

گرانجانی

لغت نامه دهخدا

سخت جان، بسیار پیر و سال خورده، شخص بینوا و بیمار و از جان سیر شده، خسیس، لجوج، کسی که همنشینی و سخن گفتنش بر دیگران ناگوار باشد، برای مثال حریف گران جان ناسازگار / چو خواهد شدن دست پیشش مدار (سعدی - ۹۹ حاشیه)

فرهنگ فارسی عمید

گرانجان

(گِ)

کنایه از مردم سخت جان. (برهان) (آنندراج) (انجمن آرا). بسیار مقاومت کننده در برابر چیزی. پوست کلفت. دیرپذیر: و بر کرسی گرانجان مباش و ترش روی. (قابوسنامه).
گرانی ببردم ز درگاهش ایرا
مرید سبکدل گرانجان نباشد.
خاقانی.
شیطان را که خود را در تو میمالد چون سگ... و مخبط و گرانجان، و کاهلی میکندت از آن آب وضو اینها را بشوی. (کتاب المعارف بهأولد).
باد سبکروح بود در طواف
خود تو گرانجان تری از کوه قاف.
نظامی.
حریف گرانجان ناسازگار
چو خواهد شدن، دست پیشش مدار.
سعدی (گلستان).
، مردم بسیار پیر و سالخورده و رعشه ناک. (برهان) (آنندراج) (انجمن آرا).
گرانجانی که گفتی جان نبودش
به دندانی که یک دندان نبودش.
نظامی.
، مردم فقیر و بیمار از جان سیرآمده. (برهان) (آنندراج) (انجمن آرا) ، آهار و پالوده. (برهان) (آنندراج). چه آن نیز مانند پیران لرزان و رعشه ناک است، کاهل و سست مقابل سبکروح. (غیاث اللغات) (آنندراج). کاهل. (اوبهی) :
توبه زهدفروشان گرانجان بگذشت
وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست.
حافظ.
، خسیس. لئیم. پست. بخیل:
تنی چند از گرانجانان که دانی
خبر بردند سوی شه نهانی.
نظامی.
ای گرانجان خوار دیدستی ورا
زآنکه بس ارزان خریدستی ورا.
مولوی.
درباره گرانجانی گفته اند که گرانتر از پوستین در حزیران است و شوم تر از روز شنبه برکودکان. (منتخب لطائف عبید زاکانی چ برلن ص 174)

لغت نامه دهخدا

ارزنجانی

(اَ زَ)

منسوب به ارزنجان.

لغت نامه دهخدا

گرانباری

(گِ)

سنگینی. ثقیل بودن:
چه سود از لوح کو ماند ز نقطه اولین حرفی
که از روی گرانباری ز ابجد حرف پایانی.
خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 423).
چه آزادند درویشان ز آسیب گرانباری
چه محتاجند سلطانان به اسباب جهانبانی.
خاقانی.
گرانباری مال چندان مجوی
که افتد به لشکرگهت گفتگوی.
نظامی.
از گرانباری خود ترسیدن
پس بیکبار به پیشان رفتن.
عطار.
زاد این راه گرانباری بود و زاد آن راه سبکباری. (تفسیر ابوالفتوح).
، صدمت، زحمت، رنج: اهالی آن را از تغلب و گرانباری برهاند. (ترجمه محاسن اصفهان ص 69). و کلی تکلیفات و گرانباری را از ایشان برداشت. (ترجمه محاسن اصفهانی ص 141) ، سنگین بودن. ثقیل بودن

لغت نامه دهخدا

ترنجانی

(تُ رُ)

صفت ترنجان است که بادرنجبویه باشد: حبق الترنجانی. (دزی ج 1 ص 146)

لغت نامه دهخدا

گرمنجان

(گَ)

دهی است از دهستان کربال بخش زرقان شهرستان شیراز، در 59000گزی جنوب خاور زرقان. کنار راه فرعی بند امیر به سلطان آباد. جلگه، معتدل، مالاریائی. دارای 191 تن سکنه. آب آنجا از رود کر. محصول آن غلات، برنج، تریاک. شغل اهالی زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

گرامجان

(گِ)

بخشی است از دهستان کلارستاق مازندران. (سفرنامۀ مازندران و استرآباد رابینو بخش انگلیسی ص 108)

لغت نامه دهخدا

گرانجانی کردن

(زَ شُ دَ)

سخت جانی نمودن. دیر از جان گذشتن:
پیر چون گشتی گرانجانی مکن
گوسفند پیر قربانی مکن.
شیخ بهائی.
، استقامت ورزیدن. مقاومت کردن. سختگیری کردن:
سعدی نصیحت نشنود ور جان در این ره میرود
صوفی گران جانی ببر ساقی بیار آن جام را.
سعدی.
رجوع به گرانجان شود

لغت نامه دهخدا

گران جانی

مقاومت بسیار پوست کلفتی سخت جانی، نامطبوعی در معاشرت مقابل سبکروحی: مجلس انس و بهار و بحث شعر اندر میان نستدن جام می از جانان گران جانی بود. (حافظ)، سالخوردگی، فقیری و بیماری، کاهلی سستی مقابل سبکروحی، لئامت پستی خست بخل

فرهنگ لغت هوشیار

گرانباری

سنگینی ثقل: گرانباری مال چندان مجوی که افتد بلشکر گهت گفتگوی. (نظامی)، زحمت رنج: و کلی تکلیفات و گرانباری را از ایشان برداشت

فرهنگ لغت هوشیار