معنی کاثعه در لغت نامه دهخدا

شفهٌکاثعهٌ، لب سرخ یا ستبر پر از خون و لثهٌ کاثعهٌ کذلک. و شفهٌ کاثعهٌ باثعهٌ، لب ستبر. (منتهی الارب)

معنی کاثعه - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

فرهنگ لغت هوشیار

(ثِ عَ)

تأنیث باثع: شفه باثعه، لب سرخ و سطبر از غلبۀ خون نزدیک به انشقاق رسیده. (منتهی الارب) (آنندراج)

(ثِ مَ)

کماءه کاثمه، سماروغ درشت. (منتهی الارب)

(ثِ بَ)

پیش شانه جای اسب. ج، اکثاب. (منتهی الارب)

(رِ عَ)

خرمابن لب آب. (ناظم الاطباء). خرمابن به آب نزدیک. ج، کارعات

(نِ عَ)

مؤنث کانع. ج، کوانع. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). انوف کانعه: بینی های بروی چسبیده. (ناظم الاطباء)

(کُ عَ)

فرقی که بر وسط لب بالایین است. (منتهی الارب) (آنندراج). ناو در میانۀ لب بالایین. (ناظم الاطباء)

(کَ ثَ عَ)

گل و لای. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

(کَ / کُ عَ)

کفک که دیگ از سر اندازد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، سرشیر و کف آن. (منتهی الارب). آنچه بر سرشیر آید از چربی و دفزک. (از اقرب الموارد)