معنی چمکی - جستجوی لغت در جدول جو

چمکی

لغت نامه دهخدا

کمکی

اندکی، کم بودن، مختصر بودن

فرهنگ فارسی عمید

رمکی

رم کننده، حیوانی که زود رم می کند و می گریزد

فرهنگ فارسی عمید

نمکی

بانمک، نمک دار مثلاً غذای نمکی، کنایه از ملیح، زیبا

فرهنگ فارسی عمید

مکی

از مردم مکه، سوره هایی از قران که در مکه نازل شده

فرهنگ فارسی عمید

چمنی

به رنگ چمن، سبز

فرهنگ فارسی عمید

چپکی

(چَ پَ)

از جانب چپ. بسمت چپ. از طرف چپ. مقابل راستکی

لغت نامه دهخدا

نمکی

(نَ مَ)

منسوب به نمک، نمک فروش، نمک زده. نمک دار، ملیح. باملاحت. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

رمکی

(رَ مَ)

رمان. رم کننده:
پند بپذیر و چو کرۀ رمکی سخت مرم
جاهل از پند حکیمان رمد و کره ز شیب.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

تمکی

(تَ)

تر شدن بخوی و عرق، خاریدن اسب چشم خود را به زانو. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

چمنی

(چَ مَ)

مؤلف مرآت البلدان نویسد: از قرای بلوک رامجرد فارس است. (از مرآت البلدان ج 4 ص 267)

لغت نامه دهخدا

چمنی

(چَ مَ)

هر چیز سبزرنگ مانند چمن. (ناظم الاطباء). هر آنچه رنگی به سبزی چمن دارد، نوعی از رنگ سبز. (از آنندراج). رنگی به رنگ سبزه چمن: سبز چمنی، سایۀ سبزه. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

زمکی

(زِمِکْ کا)

دمغزۀ جانور پرنده یا تمامی دم آن یا بن دم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). در شرح نصاب بمعنی دم مرغ و در شرحی بمعنی بیخ دم طائر نوشته و در منتخب محل روئیدن دم مرغ. (آنندراج). زمجّی ̍. رجوع به همین کلمه و زمک شود

دمغزۀ جانور پرنده یا تمامی دم آن یا بن دم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). در شرح نصاب بمعنی دم مرغ و در شرحی بمعنی بیخ دم طائر نوشته و در منتخب محل روئیدن دم مرغ. (آنندراج). زِمِجّی ̍. رجوع به همین کلمه و زِمِک شود

لغت نامه دهخدا

چاکی

پارگی، شکافتگی و در تداول عامه با این ترکیبات مصدری و وصفی آمده است: سینه چاکی، چاکچاکی، قبا سه چاکی

لغت نامه دهخدا

چوکی

شهری که نادرشاه مابین ابیورد و کلات بنا کرد و علت بناکردن آن در این محل آن بود که نادرشاه در اینجا متولد شده بود، بعد از نادر این شهر خراب شد، این شهر شبیه شهر شاه جهان آباد هندوستان ولی از آن کوچکتر بود و نهری از وسط بازار بزرگ آن جاری بود، ابتدا این شهر موسوم و معروف به جولودگاه بود ولی خالی از سکنه بود، چون نادر نمیخواست بزور و عنف کسی را به آنجا ببرد و سکنی دهد، پس از آنکه خوارزم را فتح کرد و اسیران بسیار از آنجا آورد در شهر مولودگاه مسکن داد، از آن وقت این شهر موسوم به چوک آباد شد یعنی شهر پرجمعیت، (مرآت البلدان ج 4 صص 288-289)، رجوع به چوک آباد شود

لغت نامه دهخدا

چوکی

نشیمنگاه مرتفع و سکو و کرسی است، قراول خانه، محلی که در آن گمرک را جمع کنند، (ناظم الاطباء)،
- چوکی گماشته، رئیس گمرک جزء، محافظ و پاسبان، (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

چسکی

(چُ سَ)

در تداول عامه، هر چیز سست و بیدوام. الکی. پفکی. پوشالی. هر چیز بیدوام از قبیل: کفش، جوراب، پارچه، ظرف شکستنی و امثال اینها، در اصطلاح عامه، کنایه از مزاج علیل و ضعیف. مردنی. مافنگی

لغت نامه دهخدا

چرکی

(چِ)

چرکین. چرکدار. کثیف. آلوده. ناپاک، ریمناک. زخم چرکین

لغت نامه دهخدا

نمکی

منسوب به نمک: نمک زده نمکدار، با ملاحتملیح (بیشتر در مورد زنان و دختران و کودکان بکار رود)

فرهنگ لغت هوشیار