معنی پوچ در فرهنگ فارسی عمید

میان تهی، بی مغز، حدیث پوچ گویان بی تامل بر زبان آید / کف بی مغز هرگز در دل دریا نمی ماند (صائب - ۹۳۱)، ویژگی میوه یا دانه ای که میانش خالی باشد و مغز نداشته باشد، کاواک، کاوک

معنی پوچ در لغت نامه دهخدا

کاواک. پوک. بی مغز. میان تهی: پستۀ پوچ. گردکان پوچ. بادام، تخمه، فندق پوچ، هیچ. مهمل. ناچیز. سخت کم. بسیار قلیل. و رجوع به پُچ شود.، - پوچ شدن مغز،بشدن خرد و مختل گشتن فکر:، صائب از گفت و شنود خلق مغزم پوچ شد، گوش سنگین و به لب خاموش می سازد مرا.، صائب.، - حرف پوچ، سخنی بی معنی. کلامی بیهوده. جفنگ. لاطائل. باطل. دعوی بی دلیل.، - خوابهای پوچ، اضغاث احلام:، خواب پوچ این عزیزان قابل تعبیر نیست.، - هیچ و پوچ، از اتباع است:، شبم بوعده و روزم به انتظار گذشت، به هیچ و پوچ مرا روز و روزگار گذشت.، شاپور، دریغ از یک هل [هیل پوچ، یعنی هیچ بمن نداد.، - امثال:، یار مرا یاد کند، یک هل پوچ، یعنی هدیۀ دوست هر چند ناچیز باشد، نمایندۀ محبّت اوست.،، آنچه سبک و متخلخل شده باشد از سوختن یا پوسیدن، چنانکه ذغالی بسیار بحال آتش مانده یا چوبی پوسیده یا دندان یا استخوانی تباه شده. پوک. کرو، بلیط و قرعه که در آن چیزی نباشد، بی اخلاق حسنه. شخصی بی اراده. بی مردانگی:، گفت ای کدخدای خام طمع، پیر پوچ بغل زن چمچاچ.، سوزنی