- وظبه(وَ بَ)
فرج ستورمادگان شکافته سم. (منتهی الارب) (آنندراج). فرج مادیان و سایر ستور (ان) سم شکافته. (از ناظم الاطباء)
معنی وظبه - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(وَ بَ)
لغت نامه دهخدا
مؤنث وشب، به معنی هر چیزی ردی و گنده و سطبر. (منتهی الارب) ، تمره وشبه، یعنی خرمای سطبرپوست. (منتهی الارب). رجوع به وشب شود
(وَ بَ)
لغت نامه دهخدا
بیست ودو یا بیست وچهار مد است. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). کیلی است مردم مصر را، و آن معادل سی رطل بغدادی است اگر گندم ثقیل بود، و چون خفیف باشد معادل است با سی وهفت رطل. ج، ویبات. (ادب الکاتب صولی شطرنجی)
(وَ بَ)
لغت نامه دهخدا
کون. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). است. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به ورب شود
(حُ ظُبْ بَ)
لغت نامه دهخدا
تأنیث حظب ّ، مرد درشت و سطبر و بخیل و تنگخوی و گول. (منتهی الارب). رجوع به حظب شود
(قَ)
لغت نامه دهخدا
سپردن زیر پای. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). سپردن چیزی را زیر پای. (آنندراج). پایمال کردن. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد)
وقبه در فارسی گودی چالگی، روزنه مغاکی در کوه باندازه یک قامت که آب در آن گرد آید، روز نی بزرگ که پرتو آفتاب از آن آید، یکی از اجزای دوات (قملمدان) و جایی است که حق را در آن میگذارند چوبه
وثبه در فارسی جستنی یک بار جستن، دلیری کردن، جوانمردی یک بار جستن: (موشی بقاعده گذشته بر شکم باغبان وثبه ای بکرد باغبان از جای بجست)، دلیری جرات، جوانمردی
((وَ بَ یا بِ))
فرهنگ فارسی معین
مغاکی در کوه به اندازه یک قامت که آب در آن گرد آید، روزنی بزرگ که پرتو آفتاب از آن آید، یکی از اجزای دوات قلمدان
