معنی هکوع - جستجوی لغت در جدول جو

هکوع

لغت نامه دهخدا

هجوع

خوابیدن، خفتن، خواب

فرهنگ فارسی عمید

رکوع

خم شدن در نماز به طوری که کف دست ها به سر زانو برسد، خم شدن، سرفرود آوردن، پشت خم کردن برای تواضع

فرهنگ فارسی عمید

هکوک

(هََ)

مرد شوخ بی باک شتاب زده. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

هبوع

(قَسْوْ)

گردن دراز کرده رفتن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). گردن دراز کرده رفتن شتر. (معجم متن اللغه) ، کند رفتن خر. (معجم متن اللغه). کند رفتن خر و جز آن. (اقرب الموارد) ، بشتاب رفتن و با کمک گردن رفتن. (اقرب الموارد) ، بناگاه فراپیش آمدن قوم از هرجای. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (معجم متن اللغه)

لغت نامه دهخدا

هزوع

(قَ)

شتافتن. (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی). رجوع به هزع شود

لغت نامه دهخدا

هکوی

(هََ کْ / هََ)

سرگشته و متردد، در نسخۀ سروری به فتح هاء و ضم کاف به معنی تردد آمده است. (انجمن آرا). سرگشته و حیران و پریشان. (برهان)

لغت نامه دهخدا

هکوی

(هََ کْ)

شراب. (انجمن آرا). شراب انگوری. (برهان) ، تردد. (برهان) (سروری) ، خربزۀ نارسیده. (انجمن آرا)

لغت نامه دهخدا

هکوک

(هََ کَوْ وَ)

جای درشت سخت، جای آسان نرم، فربه، مرد شوخ چشم بی باک شتاب زده. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

هطوع

(قَ)

شتابان و ترسان پیش آمدن، متوجه شدن به چشم و برنگرفتن از آنچه نگریست وی را. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به هطع شود

لغت نامه دهخدا

هکاع

(هَُ)

سرفه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، خواب که بعد ماندگی آید، و خواهانی جماع از اینجاست. (منتهی الارب). خواب پس از تعب. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

هبوع

(هَُ)

رفتار خر کند که تیزرو نباشد. (ناظم الاطباء). رفتار خرخاصه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، بناگاه فراپیش آمدگی قوم از هرجای. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

هلوع

(هََ)

سخت ناشکیباو ترسنده از بدی، آزمند، بخیل بر مال، طپان و سخت نالان که بر مصیبت صبر نتواند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

هیوع

(کِ بَ)

هیع. هیعه. هیعوعه. هیعان. بددل گشتن. (منتهی الارب) (آنندراج). بددل شدن. (المصادر زوزنی). ترسیدن. بددلی کردن. (تاج المصادر بیهقی). ترسیدن و بی تابی و فزع کردن. (از اقرب الموارد) ، گرسنه شدن. (منتهی الارب). رجوع به هیع و هیعان شود

لغت نامه دهخدا

نکوع

(نَ)

زن پستک. (منتهی الارب) (آنندراج). زن کوتاه. (مهذب الاسماء). زن کوتاه قامت. (از اقرب الموارد) (از متن اللغه). ج، نکع

لغت نامه دهخدا

هموع

(قَ)

دویدن اشک. (تاج المصادر بیهقی). اشک ریختن چشم. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

هبوع

(هََ)

شتری که در رفتن شتاب کند و با کمک گردن رود. (معجم متن اللغه) (اقرب الموارد) (لسان العرب). ابن اعرابی گوید:
و انی لاطوی الکشح من دون ما انطوی
و اقعط بالخرق الهبوع المراجم

لغت نامه دهخدا

وکوع

(وَ)

لئیم: فلان وکوع لکوع، او لئیم و ناکس است. (آنندراج) (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کوع

طرف استخوان ساق دست از سوی انگشت ابهام، کاع مثله و منه اتی بسارق فقطع یده من الکوع، یا کوع و کاع دو طرف استخوان ساق متصل بند دست یا کوع استخوان سوی نر انگشت و کاع استخوان سوی خنصر و آن را کرسوع نیز نامند، یا کوع باریکترین و کمترین حجم از هر دو استخوان، ج، اکواع، و گویند: احمق من الذی یمتخط بکوعه، (منتهی الارب)، کنار استخوان زند اعلا که محاذی ابهام است، یا کنار هر یک از استخوانهای زند اعلا و زند اسفل که کاع نیز نامیده می شود، و یا کوع کنار استخوان زند اعلا که که سوی ابهام است و کاع کنار استخوان زند اسفل که سوی خنصر است و آن را کرسوع نیز نامند، ج، اکواع، و درباره شخص بلید گویند: لایفرق بین الکوع و الکرسوع، (ناظم الاطباء)، کاع، کنار استخوان زند که سوی ابهام است ... و ازهری گوید: کوع کنار استخوانی است که سوی استخوانهای مچ دست و محاذی ابهام است و آن در استخوانی است بهم پیوسته در بازو که یکی از آن دو از دیگری باریکتر است و کنار آن دو در مفصل دست بهم می پیوندد و آنچه سوی انگشت کوچک است کرسوع و آن دیگری که سوی ابهام است کوع نامیده می شود و آنها دو استخوان ساعد است و گویند: البلید لایفرق بین الکوع و الکرسوع، ج، اکواع، (از اقرب الموارد)، طرف استخوان ساق دست از سوی انگشت ابهام، کاع مثله، (آنندراج)، طرف زند که عقب ابهام درآید، طرف زند که پشت ابهام باشد، (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، طرف استخوان ساق دست از سوی انگشت ابهام، کاع، (فرهنگ فارسی معین) : و بر پشت کف براند، چون به کوع رسد، سرانگشتان در خود گیرد ... (کشف الاسرار از فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

رکوع

(رُ)

جمع واژۀ راکع. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به راکع شود

لغت نامه دهخدا

فکوع

(ذُ)

خاموش گردیدن، سر فرودافکندن از اندوه یا از خشم. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به فکع شود

لغت نامه دهخدا

تکوع

(تَ)

خرده دست از سوی انگشت سترگ کژ شدن. (تاج المصادر بیهقی). دردگین شدن ساق دست. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). به کوع مبتلا شدن دست. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

اکوع

(اَکْ وَ)

لقب سنان جد صحابی ابومسلم یا ابوعامر سلمه بن عمرو بن سنان الاکوع بن عبدالله است که روز جنگ ذی قرود عطفان این کلمه بر زبان می راند:
خذها انا ابن الاکوع
والیوم یوم الرضع.
(منتهی الارب).
و رجوع به امتاع الاسماع ج 1 ص 259 و 269 و 317 شود

لغت نامه دهخدا

اکوع

(اَکْ وَ)

بزرگ کاع. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (آنندراج).

لغت نامه دهخدا

لکوع

(لَ)

ناکس فرومایه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا