- هلب (هَُ)
موی، هرچه باشد. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، موی گندۀ سطبر. (از منتهی الارب). موی انبوه، موی دم. (از اقرب الموارد) ، موی سبلت خوک که آن را کاسموی نامند و بدان کفش دوزند. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)
معنی هلب - جستجوی لغت در جدول جو
- هلب (هََ لِ)
بسیارموی. (از اقرب الموارد)
- هلب (قَ سَ رَ)
برکندن موی کسی را، پیاپی باریدن باران بر قوم. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، پی درپی آوردن اسب رفتار را. (از منتهی الارب) ، هجو کردن کسی را و دشنام دادن. (از منتهی الارب) (اقرب الموارد)
- هلب
پر موی موی، مژه، موی خرک، موی دم
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
چنار، درختی با ساقۀ قطور، برگ های پهن و چوب محکم که در صنعت به کار می رود
(مُ هََ لْ لَ)
لغت نامه دهخدا
هجا کرده شده. رجل مهلب، مردی هجا کرده. (مهذب الاسماء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تهلیب شود
(مُ هََ لْ لِ)
لغت نامه دهخدا
هجوکننده. (از اقرب الموارد). رجوع به تهلیب شود، هلیب. نام چند روز است نهایت سرد در کانون دوم یا در ایام سختی سرما. (منتهی الارب)
(مُ هََ لْ لَ)
لغت نامه دهخدا
ابن ابی صفره ظالم بن سراق ازدی عتکی، مکنی به ابوسعید. به سال هفتم هجری در دبا متولد شد و در بصره پرورش یافت. سپس در روزگار خلافت خلیفۀدوم با پدرش به مدینه منتقل شد. از جانب مصعب بن زبیر والی بصره گشت. در سمرقند چشم او را کور کردند. مدت نوزده سال با ازارقه ستیزه نمود. سرانجام آنها را تار و مار ساخت. به سال 79 هجری قمری از جانب عبدالملک بن مروان به ولایت خراسان منصوب گشت و در سال 83 ه. ق. در این شهر درگذشت. (از الاعلام زرکلی ج 8 ص 260)
(اَ لَ)
لغت نامه دهخدا
مرد بسیارموی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). بسیارموی. (مهذب الاسماء نسخۀ خطی). آنکه همه تن او موی دارد. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا).
(هََ بَ)
لغت نامه دهخدا
کسی. (منتهی الارب) : ما فی الدار هلبس، یعنی کسی نیست که بدو انس توان گرفت. (از اقرب الموارد)
(هَُ بُ)
لغت نامه دهخدا
نام قصبۀ ختلان بوده است. در حدودالعالم به جای حرف باء، میم آمده است. (از حواشی فیاض بر تاریخ بیهقی ص 557). رجوع به هلمک شود
ناخن، برگ تاک، پرده دل، مرد زن پسند دل خرما پیه خرما، پوسته پوست درخت دار پوست، لای سیاه لجن ابر بی بار، درخش خراشیدن به ناخن، بریدن ، پاره کردن، هوشربایی، گزیدن، فریب دادن
