معنی هائل در لغت نامه دهخدا

ترساننده. هول هائل، تأکید است. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). هولناک و شدید و ترساننده، مشتق از هول. (غیاث اللغات) (آنندراج) :، نشستم از برش چون عرش بلقیس، بجست او چون یکی عفریت هائل.، منوچهری (دیوان چ دبیرسیاقی ص 51).، بیابانی هائل در طی آن منازل بازپس گذاشت که مرغ در هوای آن پر بریزد. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1272 ص 354). در دل اهل اسلام از آن ندای هائل و بنای مائل روعی عظیم حادث شد. (ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 393). یکی را از ملوک ماضی مرضی هائل بود که اعادت ذکر آن ناکردن اولی. (گلستان).، شب تاریک و بیم موج وگردابی چنین هائل، کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها؟، حافظ (دیوان چ قزوینی ص 2).،، کارهایی که بر شخص دشوار آید. (از اقرب الموارد)، رمل هائل، ریگ فروریخته. (آنندراج) (ناظم الاطباء)

معنی هائل - جستجوی لغت در جدول جو

Q: معنی هائل در فرهنگ لغت هوشیار

ترساننده، ترس آور

هائل

لغت نامه دهخدا

هائل

فرهنگ لغت هوشیار

هائل

فرهنگ گویش مازندرانی

حائل

مانع و حجاب میان دو چیز، هرچه میان دو چیز واقع شود

فرهنگ فارسی عمید

سائل

سؤال کننده، پرسش کننده، خواهنده، کسی که طلب احسان کند، کنایه از آنکه با گدایی چیزی از مردم بخواهد، برای مثال چو سائل از تو به زاری طلب کند چیزی / بده وگرنه ستمگر به زور بستاند (سعدی - ۹۴)
سائل به کف: کنایه از کسی که از روی گدایی دست پیش مردم دراز کند، آنکه پیشه اش گدایی است

سؤال کننده، پرسش کننده، خواهنده، کسی که طلب احسان کند، کنایه از آنکه با گدایی چیزی از مردم بخواهد، برای مِثال چو سائل از تو به زاری طلب کند چیزی / بده وگرنه ستمگر به زور بستاند (سعدی - ۹۴)
سائل به کف: کنایه از کسی که از روی گدایی دست پیش مردم دراز کند، آنکه پیشه اش گدایی است

فرهنگ فارسی عمید