معنی نشبل - جستجوی لغت در جدول جو

نشبل

لغت نامه دهخدا

تیرانداز، مقابل حابل، پود

نشپیل، چنگک، قلاب، چنگک ماهی گیریبرای مثال ز تیر و نیزۀ او دشمنان هراسانند / چو اهرمن ز شهاب و چو ماهی از نشپیل (عبدالواسع جبلی - ۲۴۸)

فرهنگ فارسی عمید

نوبل

جایزه ای که هر سال به کسانی که در رشته های شیمی، فیزیک، طب، ادبیات و تامین صلح جهانی خدماتی انجام بدهند داده می شود

فرهنگ فارسی عمید

نشل

نشلیدن، نشیمن، آویختگی و پیوستگی چیزی به چیزی، قلاب ماهیگیری

فرهنگ فارسی عمید

اشبل

تخم ماهی که پس از صید کردن از شکم آن بیرون می آورند و مصرف خوراکی دارد

فرهنگ فارسی عمید

شبل

بچۀ شیر که بتواند شکار کند، شیربچه

فرهنگ فارسی عمید

نبل

تیری که با کمان اندازند

فرهنگ فارسی عمید

منشبل

(مُ شَ بِ)

نرم و آهسته روان و لغزان. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون)

لغت نامه دهخدا

شبل

(شِ)

نام چند تن از محدثان است از جمله: شبل بن عباد مکی و شبل بن العلاء و شبل بن شریق و عبدالرحمن بن شبل و شیبان بن شبل. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

شبل

(شِ)

شیربچه وقتی که شکارکند. (منتهی الارب). ج، اشبال وشبال و شبول و اشبل. (اقرب الموارد) (شرح قاموس)

لغت نامه دهخدا

نهبل

(نَ بَ)

مرد پیر. (مهذب الاسماء). شیخ مسن. (از متن اللغه). مسن. (اقرب الموارد). شیخ نهبل، پیر کلانسال. (منتهی الارب). تأنیث آن نهبله است. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

نشول

(غَشْیْ)

کم گوشت گردیدن. (از منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از المنجد) (از معجم متن اللغه). لاغر شدن، اندک شدن گوشت بر ران. (تاج المصادر بیهقی). کم شدن گوشت ران. (از اقرب الموارد) (از المنجد) (از معجم متن اللغه) ، شتاب برکشیدن چیزی را. (از منتهی الارب) (آنندراج). رجوع به نشل شود، گزیدن مار. (از معجم متن اللغه) ، گاییدن. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

نشیل

(نَ)

گوشت پاره ای که از دیگ بدون کفگیر با دست برآرند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از المنجد). گوشت پاره ای که از دیگ به یک کفگیر (؟) به دست برگیرند. (منتهی الارب) (آنندراج)، گوشت بی توابل پخته. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء) (از المنجد) (از متن اللغه) .گوشت که پزند بی توابل. (مهذب الاسماء). گوذآب. جوذاب.و آن چیزی باشد که بپزند بی توابل. (یادداشت مؤلف)، شیر در هنگام دوشیدن. (از منتهی الارب) (از آنندراج) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء) (از المنجد) (از متن اللغه)، تیغ سبک تنک. (منتهی الارب) (از آنندراج) (ناظم الاطباء). شمشیر خفیف رقیق. (از اقرب الموارد) (از المنجد) (از متن اللغه)، آب که نخستین از چاه برآرند. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از المنجد)

لغت نامه دهخدا

نشیل

(نَ)

آویزان و آویخته شده. معلق شده. (ناظم الاطباء). نشل. (شعوری ج 2 ص 388)

لغت نامه دهخدا

نشال

(نَشْ شا)

آن که گردۀ نان را در دیگ فروبرده تر کند و تنها خورد. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). نشّاف. (اقرب الموارد). رجوع به نشّاف شود

لغت نامه دهخدا

نشبه

(نَ شَ بَ)

مال اصیل اعم از ناطق یا صامت. (از منتهی الارب) (از المنجد) (از اقرب الموارد). نشب. (المنجد) ، آب و زمین. (منتهی الارب). عقار، و گفته اند مال و عقار. (از اقرب الموارد) ، نشب. (المنجد)

لغت نامه دهخدا

نشبه

(نُ شَ بَ)

مردی که چون به کاری درآویزد از آن دست نکشد. (ناظم الاطباء) (از المنجد). نشبه. (المنجد)

لغت نامه دهخدا

اشبل

(اَ بُ)

جمع واژۀ شبل. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

نابل

(بَ)

اقلیمی است از اقالیم افریقائی واقع بین تونس و سوسه. (معجم البلدان). موضعی است بافریقیه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

اشبل

(اُ بُ / اَ بَ)

تخم ماهی. صعفر. بیض السمک. خاویار

لغت نامه دهخدا

شبل

(تَ)

در اصطلاح دوزندگان از چند قسمت طولی شی ٔ را به یکدیگر دوختن. (از دزی ج 1 ص 724)

لغت نامه دهخدا

خشبل

(خَ بَل ل)

پشتۀ سخت. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

دشبل

(دُ بِ)

گره هایی را گویند که در میان گوشت و پوست آدمی و حیوانات دیگر میباشد و به عربی غدد خوانند. (برهان) (از لغت محلی شوشتر، نسخۀ خطی). گرهی که بر جراحت پیدا آید و از جوهر عضو نبود. (از بحر الجواهر). معنی ترکیبی آن ’دشت بیل’ یعنی ’گره بد’ است و بیل به معنی گره، و تاء را انداخته اند دشبل شده است. (از برهان) (از آنندراج). غده و گرهی چند که در میان گوشت و پوست آدمی ودیگر حیوانات می باشد. خنازیر. (ناظم الاطباء). دژپیه. دشپل. دشپیل. و رجوع به دژپیه و دشپل و دشپیل شود، چیزی مانند غضروف که بر استخوان روید چون بشکند. (از بحر الجواهر). و رجوع به دشبد شود

لغت نامه دهخدا

مشبل

(مُ بِ)

لبوءه مشبل، شیر مادۀ بابچگان. (منتهی الارب) (از آنندراج). شیر بابچه. (مهذب الاسماء) : لباءه مشبل، ماده شیر بابچه. (ناظم الاطباء) ، لبوه مشبل، ناقه بابچه، و ناقه را آنگاه مشبل گویند که بچه اش نیرو گیرد و بااو راه رود. (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط)

لغت نامه دهخدا

نابل

(بِ)

صاحب تیر. (منتهی الارب). تیردار. (دهار). کسی که با خود تیر داشته باشد. (اقرب الموارد) ، تیرساز. (منتهی الارب). تیرگر. (دهار). سازندۀ تیر. (المنجد) ، تیرانداز. ماهر در تیراندازی. (منتهی الارب). ماهر در تیراندازی. (المنجد) (اقرب الموارد) ، زیرک در کار. (منتهی الارب) : هو نابل و ابن نابل، او زیرک و پسر زیرک است. (منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد) ، ثار حابلهم علی نابلهم، یعنی آتش بلا افروختند بر خود. (منتهی الارب).
- امثال:
اختلط الجاهل بالنابل، برای آشفتگی و درهم آمیختن کار مثل زنند

لغت نامه دهخدا

شبل

بچه شیر

فرهنگ لغت هوشیار

نبل

تیر نژادگی، فرخادگی، تیز هوشی، نژاده، خوش اندامی تیر (عربی) : ثریاچنان دسته تیربسته که پیکانهاپیش وپنهانش نبلی. منوچهری. د. 142: 2)، جمع نبالانبالنبلان، آگاهی انتباه نجابت بزرگی، فضل، آگاهی، تیزی خاطرذکا، صاحب نجابت نجیب، خداوندفضل

فرهنگ لغت هوشیار

نشل

قلاب ماهیگیری

فرهنگ لغت هوشیار

نشبیل

قلاب (عموما)، آهن پاره ای که بر سر موی اسب یا طنابی بندند و بدان ماهی گیرند شست ماهی گیری: هر یکی از بهر صید این ضعفا را تیز چو نشپیل کرده اند انامل. (ناصر خسرو. 244)، آلتی مانند قلاب که بوسیله آن خرما را از درخت فرود آورند

فرهنگ لغت هوشیار