معنی نشانه در فرهنگ فارسی عمید

نشان، نشانی، آماج، هدف، چیزی که در جایی قرار بدهند برای تیراندازی، نشانه کردن: هدف تیر قرار دادن، کس نیاموخت علم تیر از من / که مرا عاقبت نشانه نکرد (سعدی - ۷۹)

معنی نشانه در لغت نامه دهخدا

علامت. (ناظم الاطباء). آیت. (ترجمان القرآن). نشان. نمودار. دلیل. اماره. امارت. سمه:، قلم نشانۀ عقل است و تیغ مایۀ جور، یکی چو حنظل تلخ و یکی چو شهد شهی.، ناصرخسرو.،، آنچه که بعنوان نشانی و علامت و به قصد بازشناختن بر جائی نهند:، ای دل نهان ز غیر چه بوسی زمین دوست، لختی ز جان نشانه بر آن بوسه گاه نه.، طالب آملی (از آنندراج).، - نشانۀ فرسنگ، مراد میل فرسنگ است. (آنندراج) :، یکچند پای خود به رهت لنگ می کنم، همراهی نشانۀ فرسنگ می کنم.، یحیی کاشی (از آنندراج).،، هدف. آماج. بوته. غرض. برجاس. نشان:، گشاده برت باشد و دست راست، نشانه بنه ز آن نشان کت هواست.، فردوسی.، خدنگی بپیوست و بگشاد دست، نشانه به یک چوبه درهم شکست.، فردوسی.، نشانه نهادند در اسپریس، سیاوش نکرد ایچ با کس مکیس.، فردوسی.، زمین هست آماجگاه زمان، نشانه تن ما و چرخش کمان.، اسدی.، چنانکه سهم تو افتد سوی نشان عدو، نشانه را نزند تیر هیچ تیرانداز.، قطران.، چو تیر سخن را نهم پرّ حجّت، نشانه شود ناصبی پیش تیرم.، ناصرخسرو.، گویم چرا نشانۀ تیر زمانه کرد، چرخ بلند جاهل بیدادگر مرا.، ناصرخسرو.، بر دوستی عترت پیغمبر، کردندمان نشانۀ بیغاره.، ناصرخسرو.، تیر فرمانش بر نشانۀ قصد، سخت سوفار و تیزپیکان باد.، مسعودسعد.، این سخن بر دل قباد همچنان کارگر آمد کی تیرکی بر نشانه زنند و ساعتی نیک فروشد. (فارسنامۀ ابن بلخی ص 87). و هر آینه آن کس که زشتی کار بشناسد اگرخویشتن در آن افکند نشانۀ تیر ملامت باشد. (کلیله ودمنه).، کجا دو تیر گشاید گه نشانه زدن، بود بحکم ز سوفار این نشانۀ آن.، سوزنی.، هرکه بر تو گشاد تیر سؤال، اگر اعمی بود اگر اعمش، به نشانه رسد درست و صواب، همچو از شست و قبضۀ آرش.، سوزنی.، نمی افتاد فرصت در میانه، که تیر خسرو افتد بر نشانه.، نظامی.، زنم چندان تظلم در زمانه، که هم تیری نشانم بر نشانه.، نظامی.، مرد کز صید ناصبور افتد، تیر او از نشانه دور افتد.، نظامی.، خدنگ غمزه زدی بر نشانۀ دل من، خدنگ چون بنشان از نشانه بازآورد.، خاقانی.، تیرم همه برنشانه شد راست، هرچند کمان به چپ کشیدم.، خاقانی.، اگرچه غالبی از دشمن ضعیف بترس، که تیر آه سحر برنشانه می آید.، سعدی.، گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن، ور تیر طعنه بارد جان منش نشانه.، سعدی.، که ای تیر ملامت را نشانه.، حافظ.، ای تیر غمت را دل عشاق نشانه.، شیخ بهائی.، هر چند به تیری نتوان زد دو نشانه.، صائب (آنندراج).، - تیر نشانه، تیری که راست رود بر نشانه خورد:، بس بگرانی روی گهی سوی مسجد، سوی خرابات همچو تیر نشانه.، ناصرخسرو.،، نشانی. خبر. اثر. نشان:، گریان همه اهل خانه او، از گم شدن نشانۀ او.، نظامی.، یا وصل ترا نشانه بایستی، یا درد مرا کرانه بایستی.، خاقانی.، با تو از دل نشانه یافته ام، خبر از دزد خانه یافته ام.، صائب (از آنندراج).،، نشانی. آدرس:، گفتی به طلب رسی به کوی ما، خود کوی ترا نشانه بایستی.، خاقانی.، من آن نیم که به قاصد دهم نشانۀ خویش، که سازدش ز پی مدعا بهانۀ خویش.، کمال خجندی (از آنندراج).،، سرمشق. مصداق. (یادداشت مؤلف) :، بکوشید تا رنج ها کم کنید، دل غمگنان شاد و خرم کنید، بر این گفتها برنشانه منم، سر راستی را بهانه منم.، فردوسی.،، نمونه. علامت: فرزند امیرسعید را با تو بفرستیم ساخته با تجملی بسزا، تا وی نشانه ای بود و تو به کدخدائی قیام کنی. (تاریخ بیهقی ص 398)، عَلَم. (ترجمان القرآن) (دهار). مشارٌبالبنان. انگشت نما. سرشناس. مشهور. شهره:، بباشی، اگر دل بدانش نشانی، به اندک زمانی به دانش نشانه.، ناصرخسرو.، نشانه کردم خود را به گونه گونه گناه، نشانۀ چه که بر جای تیر خذلانم.، سوزنی.، خداوندا بزرگانند پیش تخت تو حاضر، نشانه بوده در هر فضل و فتنه گشته در هر فن.، شهاب سمرقندی.، کم باش نشانه در هنر ز آنک، تیر فلکی نشانه جوی است.، عمیدالدین بلخی.،، حلیه. (ترجمان القرآن). نشان. زیور. رجوع به نشان شود، وصف. صفت. نعت. (یادداشت مؤلف) رجوع به نشان شود، تخمی از تخمهای مرغ خانگی که برنگیرند و بجای مانند تا مرغ جای تخم کردن گم نکند. (یادداشت مؤلف)، قرطاس. (یادداشت مؤلف)، عُرضَه. (یادداشت مؤلف) :، چون شب به نشانۀ خود آید، هر مرغ به خانه خود آید.، نظامی