- نجوه (نَجْ وَ)
زمین بلند. (منتهی الارب) (آنندراج) (فرهنگ نظام) (از فرهنگ وصاف) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). جای بلند. (دستوراللغه) ، پشته. (ناظم الاطباء). بالا. (مهذب الاسماء). ج، نجاء، گوئی: انک من الامر بنجوه، چون دور باشد از آن و برکنار و سالم باشد. (اقرب الموارد). یقال: انه من الامر بنجوه، چون از آن دور و بری و سالم باشد. (از المنجد) ، تمرردی. خرمای بد. (یادداشت مؤلف). و قول حریری ’و نثر و العجوه و النجوه’ گفته اند به نجوه از پست ترین خرما کنایت آورده است. (از اقرب الموارد). ج، نجاء
